Ώρες ίδιες μα... διαφορετικές ! ! !

Μια ώρα μπροστά, μια ώρα πίσω... η διαφορά ανύπαρκτη. Οι στιγμές που πέρασαν, οι στιγμές που χάθηκαν, οι στιγμές που θα χαθούν πριν ακόμα τις ζήσουμε... αυτές δίνουν αξία στους δείχτες του ρολογιού. Τραγικότερη όμως στιγμή απ' αυτή της συνείδησης όταν ξυπνάει για να ανταμώσει με την ιδέα ότι ζήσαμε κάτι που ίσως να μην υπήρξε ποτέ, ΔΕΝ υπάρχει. (Μ.Α.) 

Μια ευχή....

Κάνω τη σκέψη μου ευχή και ξεδιπλώνοντας τα φύλλα της καρδιάς, άσπρα πουλιά ελεύθερα πετούν να ταξιδέψουν σε κάθε γωνιά που μια κρυμμένη αγκαλιά προσμένει να τα ξεκουράσει!!!(Μ.Α.)

Ταξίδι στη νύχτα!

Όταν αφήνω τον νου μου να ταξιδεύει, δραπετεύει στου φεγγαριού τη ράχη που «καλπάζοντας» πάνω απ’ την πόλη, νανουρίζει τα όνειρά μου !!!!! (Μ.Α.)

Ένα κυριακάτικο πρωί...

Κυριακάτικο χειμωνιάτικο πρωινό !!! Ώρες χαλάρωσης, εικόνες του παγωμένου δρόμου, ήχοι της βροχής που κυλάει, αφήνοντας τη στάμπα της σε κάθε ομπρέλα που πασχίζει να προφυλάξει τα καλά φυλαγμένα μέσα μας!! Μια στιγμή αρκεί, για να μαζέψουμε την κομμένη ανάσα και να συνεχίσουμε το δρόμο για την κυριακάτικη βόλτα φορώντας τα "καλά" μας !!!!(M.A.)

Σκέψεις και.....βάφουν!!

"Αφήνω τις σκέψεις μου ελεύθερες να ταξιδέψουν η μία πίσω απ'την άλλη, ακολουθώντας το φως που προβάλλει πίσω απ'τα σύννεφα. Κι όσο μακραίνουν και χάνονται, γίνονται χρώμα που βάφει τις ασπρόμαυρες σχισμές του νου." (Μ.Α.)

"Αγώνας δρόμου...."

-Είσαι να παραβγούμε στ'ουρανού το στερέωμα;
-Και νικητή ποιον ορίζεις;
-Όποιον μαζέψει τα περισσότερα αστέρια και μαζί τους τον βρει η αυγή!!
-Καλό δρόμο λοιπόν στης νύχτας τη στράτα!!!!(Μ.Α.)

ΧΕΙΜΩΝΑΣ..... έρχεται!!!!!!!

Κι ενώ η επίσημη ώρα του χειμώνα πλησιάζει, η φύση παίρνει την πιο γλυκιά μορφή της μέσα από γκρίζα σύννεφα και δέντρα κουρασμένα. Μα... ακόμα και τούτη τη στιγμή το χρώμα δεν την εγκαταλείπει. Κι αν στις ψυχές το γκρι κυριαρχεί, με ματιά τριγύρω μας θα φτιάξουμε τον κόσμο "μας" με χρώματα και πάλι !!!!(Μ.Α.)

http://youtu.be/XXA_QNHEvPY

Δώστε χρώμα !!!

Αν κάποιος είπε ότι δεν υπάρχει ουράνιο τόξο πλάι στον ήλιο, τότε δεν ήξερε τι σημαίνει πινέλο και τι χρώματα. Τα εργαλεία που βάφουν ό,τι άχρωμο της ζωής μας. Ας πιάσουμε δουλειά όσο ακόμη υπάρχει φως τριγύρω !!! (Μ.Α.)

Ένας ο δρόμος...!!!

Όποιον δρόμο κι αν διαλέξουμε στα σύννεφα να πάμε, εκείνος θα μας οδηγεί προς το φως του ήλιου, ακόμα κι αν κρυμμένος βρίσκεται κάπου εκεί στο βάθος. (Μ.Α.)

Σταγόνες σιωπής!!!

Σταγόνες σιωπής  στο θολό από τη βροχή τζάμι. Μια περιπέτεια η ζωή, ζωγραφισμένη  απλά όπως το μουδιασμένο δάχτυλο γλιστράει στο δακρυσμένο γυαλί, αφήνοντας πίσω του τα ίχνη απορημένων ανθρώπων που πασχίζουν να κρύψουν την γύμνια τους κάτω από ομπρέλες που διάλεξαν για ασπίδες . (Μ.Α.)

"Κουρσάρος"

Με μάτια θολά, σκεφτικά, σκοτεινά, στέκεται αντιμέτωπος με τη ρότα της σημερινής μέρας. Μέρα δύσκολη, μέρα απαιτητική, μέρα που σε άλλους δίνει κι από άλλους παίρνει τη ζωή που τόσο ανυπόμονα προσμένουμε όλοι. Μέρα που υπόσχεται το ξημέρωμα μιας άλλης, ίσως πιο αισιόδοξης απ' την σημερινή. Και πριν το χάραμα προβάλλει, κουρσάρος μέσα στη νύχτα ψάχνει να βρει πού να πιαστεί για να ξαποστάσει, πριν ριχτεί και πάλι στον αγώνα της επόμενης μέρας. (Μ.Α.)

"Κοσμοχαλασιά..."

Μια ηλιαχτίδα ήρθε και στάθηκε στην πόρτα της καρδιάς μου.

Η βροχή σταμάτησε, αφού πρώτα ξέπλυνε τους δρόμους, τα δέντρα και τις γωνιές όλου του κορμιού μου.

Το χώμα μύρισε, η φύση γέλασε κι όλα τα πλάσματά της πιάσαν τρελό χορό στο πανηγύρι της ζωής.

Ένα σπουργίτι  έπιασε κουβέντα με το μικρό κυκλάμινο, που προμαγμένο από τη βροχή και το χαλάζι, πρόβαλε το μικρό του κεφάλι μέσ' από τη σχισμάδα του απόκρημνου βράχου. 

Οι γλάροι, φτερούγισαν κράζοντας και χάθηκαν στο άνοιγμα της σπηλιάς που καρτερικά πρόσμενε τη στιγμή που κάποιος θα χανόταν στην αγκαλιά της.

Η θάλασσα έγειρε αποκαμωμένη στους γιαλούς τους δαρμένους από τη θαλασσοταραχή της προηγούμενης νύχτας. Και τώρα ακούς μόνο τον φλοίσβο των κυμάτων, το κελάηδημα των πουλιών, το τραγούδι των λουλουδιών. Πιασμένα χέρι με χέρι γυρίζουν απ' άκρη σ' άκρη και καρτερούντην ώρα της συνάντησης με το άπιαστο όνειρο του γυρισμού.

Του γυρισμού στον επίγειο παράδεισο των χαμένων ονείρων. Ονείρων που έγιναν προσδοκία μέσα στον παφλασμό των κυμάτων, της αντάρας, της κοσμοχαλασιάς. (Μ.Α.)

"Αναδρομή στο παρελθόν"

  Η μελωδία απ' τον σταθμό του ραδιοφώνου πλημμύριζε το έρημο δωμάτιο. Οι νότες στροβιλίζονταν δίνοντας ζωή στον αέρα που κείτονταν μπροστά της άψυχος. Και να που, ξάφνου το αγαπημένο της τραγούδι άρχιζε να παίζει. "Το ακορντεόν" του Μάνου Λοϊζου, ήταν αυτό που ζωντάνεψε το παρελθόν. Το έφερε εδώ μπροστά στο άδειο δωμάτιο κι οι εικόνες άρχισαν να πέφτουν η μια πίσω απ' την άλλη, σαν σλάιτς στους τοίχους του δωματίου. 

  Παραμονή της 17ης του Νοέμβρη. Θα ήταν την χρονιά που έκλεινε τα δεκαεφτά. Από νωρίς στο σχολείο είχαν μαζευτεί μαζί με τ' άλλα παιδιά για τις τελευταίες λεπτομέρειες της γιορτής. Φέτος ήταν η σειρά της τάξης της να παρουσιάσει τη γιορτή  αφιερωμένη στις μέρες εκείνες του Πολυτεχνείου που συγκλόνισαν την Ελλάδα του 1973.Γεμάτη συγκίνηση μα και αγωνία, κοίταζε το κείμενο που μόλις είχε τελειώσει. Ένα αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο, έτσι όπως το ένιωσε εκείνη, έτσι όπως μίλησε στην παιδική της ακόμα ψυχή. 

 Η αγωνία της μεγάλωσε όταν η φωνή του καθηγητή την επανέφερε στην πραγματικότητα. Ήταν η στιγμή που τα λόγια τα γραμμένα πάνω στο χαρτί θα έπαιρναν τον δρόμο για τα χέρια του. Η Δάφνη προσποιούμενη την άνετη, πλησίασε και του έδωσε το μουντζουρωμένο σημείωμα. Προς στιγμήν σκέφτηκε να προφασιστεί ότι τάχα δεν είχε γράψει τίποτα, αλλά ήταν πια αργά αφού ο κ. Γιάννης είχε κιόλας αρχίσει να απαγγέλει τους πρώτους στίχους. Και οποία έκπληξη !!! 

Ο κύριός της με την τόσο μελωδική και εκφραστική φωνή ήταν που αναφώνησε: "Μπράβο Δάφνη, έκανες σπουδαία δουλειά. Ήρθε η ώρα να το απολαύσει και ο κόσμος." 

  Δεν πίστευε στ' αυτιά της. Η καρδιά της πήγαινε να σπάσει. Τα χέρια της έτρεμαν καθώς ο ιδρώτας σχημάτιζε μικρά ρυάκια στο πέρασμά του. Ήταν αλήθεια αυτό που άκουγε ή μήπως ονειρευόταν; Η επίμονη φωνή του καθηγητή την επανέφερε και πάλι στην τάξη. Χωρίς να χάσει καιρό έτρεξε να καθαρογράψει το δημιούργημά της. "Το πρώτο της παιδί." Έτσι το ένιωσε εκείνη την ώρα. Το παιδί που μόλις βγήκε απ' τα σπλάχνα της που τόσο καλά ήταν φυλαγμένο καιρό τώρα. 

  Γεμάτη υπερηφάνεια μα και ικανοποίηση, έτρεξε προς την σκάλα. Ανέβηκε γρήγορα προσέχοντας να μην πατήσει το ξεκολλημένο σκαλοπάτι. Η σκάλα έτριξε στο πέρασμά της. Στη στιγμή βρέθηκε στην αίθουσα του πρώτου ορόφου που φιλοξενούσε τα πράγματά της. Μπήκε μέσα λαχανιασμένη και κάθισε στη θέση της. Βάζοντας όση δύναμη είχε απομείνει, άρχισε να γράφει και πάλι. Ξαφνικά, έχοντας περάσει μερικά μόλις λεπτά, συνειδητοποίησε ότι αυτά που έγραφε δεν είχαν καμιά σχέση μ' αυτά που πριν λίγο είχε διαβάσει ο καθηγητής της. Σκέψεις έβγαιναν απ' το γεμάτο ιδέες μυαλό της, σκέψεις που το ιδρωμένο χέρι καλούνταν να αποτυπώσει πάνω στο χαρτί. Κι αυτή, χωρίς κανέναν πια δισταγμό πραγματοποιούσε τον πρώτο της πόθο. 

  Από τότε, συχνά πια, συντροφιά με το μολύβι της περνούσε ώρες ταξιδεύοντας σε κόσμους μακρινούς πέρα από κάθε φαντασία. Σε κόσμους που την περίμεναν να της δείξουν τι σημαίνει ζωή. Να την πιάσουν απ' το χέρι και να περπατήσουν μαζί στα μονοπάτια της χαράς και της ευτυχίας. Ήταν τόσο σίγουρη πια. Δεν την απασχολούσαν οι άλλοι ούτε κι η γνώμη τους. Μόνη της θα σεργιάνιζε στους δρόμους τους ανεξερεύνητους, θα έβρισκε τις απαντήσεις στα τόσα της ερωτήματα. Είχε πια αποκτήσει έναν μοναδικό και παντοτινό φίλο. Αυτός τουλάχιστον δεν θα την πρόδιδε ποτέ. Του είχε εμπιστοσύνη.

  Μαζί πορεύτηκαν χρόνια πολλά.  Και κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί, αφού εξακρίβωνε πως όλα ήταν στη θέση τους, έπιανε το μολύβι της κι άρχιζε τους νυκτερινούς περιπάτους. Μόλις όλοι είχαν πια ησυχάσει, σηκωνόταν, άναβε το μικρό της φακό που είχε κρυμμένο κάτω από το μαξιλάρι, και με γρήγορες κινήσεις άφηνε την ψυχή της να σεργιανίσει στις αράδες του τετραδίου της. Όταν το ταξίδι τελείωνε, αγκαλιά με το νέο της "μωρό", ταξίδευε στη χώρα του ΟΝΕΙΡΟΥ!!! (Μ.Α.)

  

Αφήνω πίσω μου......!!!!

Ξημέρωσε,  και όσα μας πίκραναν είναι πια παρελθόν. Τ’ αφήνουμε πίσω μας, χωρίς να μας βαραίνουν. Το καλάθι μας άδειο περιμένει να το «φορτώσουμε» με νέες εμπειρίες και προκλήσεις. Τραβάμε μπροστά στο μονοπάτι που χάραξε η ζωή μας, με αργά ίσως,  αλλά σταθερά βήματα. 

Κι αν χρειαστεί να σκύψουμε το κεφάλι, θα είναι για λίγο, τόσο όσο να προσπεράσουμε τα πετραδάκια που έκλεισαν το μονοπάτι μας. (Μ.Α.)

Ο φύλακάς σου...!!!

Πορείες χαράζω ανάμεσα σε νυχτερινούς δρόμους, σε μονοπάτια, σε σκιές αστεριών. Ρίχνω απ’ τη σκόνη τους σε κάθε αχνό πάτημα, βάφω απ’ τη λάμψη τους κάθε σκοτεινή ανάμνηση. Τρυπώνω ανάμεσά τους και γίνομαι ένα μαζί τους. Έρχομαι στο παράθυρό σου και γλιστράω απ’ τις κλειστές γρίλιες του, ελευθερώνοντας λίγη από τη λάμψη μου. Φύλακας γίνομαι στα όνειρά σου για να  ταξιδέψεις σε λίμνες, σε δάση, σ’ ουρανούς και σε πελάγη…!!!! Και σαν χαράξει, σε παραδίδω στο χρυσοκίτρινο άρμα να σου ζεστάνει την όποια απόμεινε παγωμένη σχισμή !!!! (Μ.Α)

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...!!!

Οι αναμνήσεις ξυπνάνε με ένα τραγούδι, με μία λέξη, με ένα αεράκι, με μία σκιά στον τοίχο, μια φωτογραφία. Μάθε να ζεις στιγμές, γιατί φτιάχνουν όμορφες αναμνήσεις. Οι αναμνήσεις δεν σκονίζονται !!!!! (Μ.Α.)

"ΑΓΑΠΗ"!!

Είναι φορές που μικρά και «ασήμαντα» πράγματα μας κάνουν να νιώθουμε περίσσια αγάπη για τη ζωή. Και είναι εκείνες οι στιγμές που μας οδηγούν ν’ απλώνουμε στο φως της μέρας μας στάλα-στάλα, γράμμα-γράμμα, μικρές σταγόνες πλημμυρισμένες από απλά αισθήματα, γεμάτα όμως από αυτό που το λένε ΑΓΑΠΗ!!!(Μ.Α.)

Αποχαιρετώντας το φθινόπωρο!!

Καθώς αφήνω πίσω μου τα ίχνη του φθινοπώρου, οι σκιές των πεσμένων φύλλων στη γη, αγκαλιάζουν τα συναισθήματα που κρύφτηκαν στις φυλλωσιές των δέντρων μήπως κι ο χειμώνας που πρόκειται να’ρθεί, τ’αφήσει λίγο ακόμα να ζεσταίνουν τις χαραμάδες της καρδιάς μας. (Μ.Α.)

Ευτυχία....... ! ! !

Xωρίς γεμάτη την καρδιά, η ζωή είναι άδεια!!!
Ο ευτυχισμένος άνθρωπος κάνει και τους γύρω του ευτυχισμένους!!!!! 
Και η ευτυχία υπάρχει σε κάθε μικρή στιγμή, σε κάθε μικρή αναπνοή. Δύσκολο πολλές φορές να μας φανερωθεί, γιατί η ζωή μας παίζει "παιχνίδια" και μας αναγκάζει να έχουμε ενεργό ρόλο μέσα σ'αυτά. Μα τότε είναι που πρέπει ακόμα και σαν παίχτες σε μια δύσκολη αρένα, να φτάνουμε στο τέρμα κάνοντας χρήση αυτών των μικρών αναπνοών που μας χαρίζονται πάντα για κάποιον λόγο. Ίσως είναι αυτές οι στιγμές που θα μας δώσουν τη δύναμη να προχωρήσουμε υπερπηδώντας κάθε εμπόδιο, κάθε πικρή γεύση...!!! (Μ.Α.)

Ένα γλυκό μήνυμα για όλους!!!

Η γυναίκα μου μού πρότεινε να βγω με άλλη γυναίκα.
‘Γνωρίζεις πολύ καλά πως την αγαπάς’ μου είπε μια μέρα ξαφνιάζοντάς με.

‘Η ζωή είναι πολύ σύντομη, αφιέρωσέ της χρόνο.’

‘Μα εγώ ΕΣΕΝΑ αγαπώ’ της είπα έντονα.

‘Το ξέρω. Εξίσου όμως αγαπάς κι εκείνη.’

Η άλλη γυναίκα, την οποία η γυναίκα μου ήθελε να επισκεφθώ, ήταν η μητέρα μου, χήρα εδώ και χρόνια. Όμως οι απαιτήσεις της δουλειάς και των παιδιών με ανάγκαζαν να την επισκέπτομαι αραιά και που.’

Εκείνο το βράδυ της τηλεφώνησα και την προσκάλεσα έξω σε δείπνο και μετά για κινηματογράφο.

‘Τι συμβαίνει; Είσαι καλά;’ με ρώτησε.

Η μητέρα μου είναι από τους ανθρώπους που εκλαμβάνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως αρχή κακών μαντάτων.

‘Νόμιζα πως θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί’ της απάντησα. ‘Οι δυο μας μόνοι… Τί λες;’

Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε: ‘Θα το ήθελα πολύ.’

Εκείνη την Παρασκευή, καθώς οδηγούσα μετά το γραφείο για να πάω να την πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ήταν ο εκνευρισμός που προηγείται ενός ραντεβού… Και πώς τα φέρνει η ζωή, όταν έφθασα στο σπίτι της, παρατήρησα πως και η ίδια ήταν φοβερά συγκινημένη!

Με περίμενε στην πόρτα φορώντας το παλιό καλό παλτό της, είχε περιποιηθεί τα μαλλιά της και ήταν ντυμένη με το φόρεμα με το οποίο είχε εορτάσει την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το πρόσωπό της χαμογελούσε, ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός αγγέλου.

‘Είπα στις φίλες μου ότι θα βγω με το γιο μου και όλες τους συγκινήθηκαν’ μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό μου. ‘Δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι αύριο για να μάθουν τα πάντα για τη βραδυνή έξοδό μας.’

Πήγαμε σε ένα εστιατόριο όχι από τα καλά, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. Η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο σαν να ήταν ΄Η Πρώτη Κυρία της χώρας.΄

Μόλις καθήσαμε, έπρεπε εγώ να της διαβάσω τον κατάλογο με τα φαγητά. Το μόνο που ΄έπιαναν΄ τα μάτια της ήταν κάτι μεγάλες φιγούρες.

Μόλις έφθασα στη μέση του καταλόγου, σήκωσα το πρόσωπό μου. Η μαμά μου καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού και με χάζευε. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη της.

‘Εγώ ήμουν αυτή που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι;’

‘Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεκουραστείς και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρη’ απάντησα.

Κατά τη διάρκεια του γεύματος είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση, τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πώς περνάει ο καθένας μας κάθε μέρα.

Μιλούσαμε για ώρες, που τελικά χάσαμε την ταινία στον κινηματογράφο.

‘Θα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρόταση’ μου είπε η μητέρα μου καθώς την επέστρεφα στο σπίτι. Την φίλησα, την αγκάλιασα.

‘Πώς πήγε το ραντεβού;’ θέλησε να μάθει η γυναίκα μου μόλις μπήκα στο σπίτι εκείνο το βράδυ.

‘Πολύ όμορφα, σ΄ευχαριστώ. Περισσότερο κι απ΄ό,τι περίμενα.’ της απάντησα.

Μερικές μέρες αργότερα η μητέρα μου ΄έφυγε΄ από ανακοπή της καρδιάς. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.

Λίγο καιρό μετά, έλαβα έναν φακέλο από το εστιατόριο όπου είχαμε δειπνήσει η μητέρα μου κι εγώ. Μέσα είχε ένα σημείωμα που έγραφε:

‘Το δείπνο είναι προπληρωμένο. Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ, κι έτσι πλήρωσα για δύο άτομα, για σένα και τη σύζυγό σου. Δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να αισθανθείς τί σήμαινε εκείνη η βραδιά για μένα. Σε αγαπώ!’

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τη σπουδαιότητα του να είχα πει εγκαίρως ‘ΣΕ ΑΓΑΠΩ’.

Συνειδητοποίησα ακόμη τη σπουδαιότητα του να δίνουμε στους αγαπημένους μας το χρόνο που τους αξίζει. Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια σου. Αφιέρωσε χρόνο σ΄αυτούς που αγαπάς, γιατί αυτοί δεν μπορούν να περιμένουν.

Περισσότερα: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=34118&fb_action_ids=514032482023072&fb_action_types=og.likes#ixzz2fbTVcIO6

Μικρά θαύματα...

Οι πιο μεγάλες μας στιγμές πολλές φορές κρύβονται μέσα σε μικρά, απλά, καθημερινά θαύματα. Το άγγιγμα ενός χεριού, η ζέστη ενός γλυκού φιλιού, το φως δυο λαμπερών ματιών, η λάμψη ενός ζεστού χαμόγελου.... είναι αρκετά για να γεμίσουν φως κι ελπίδα την άχρωμη ζωή μας!!! (Μ.Α.) 

Βουτιά στο κενό !!

Κι είναι εκείνες οι ώρες που το συναίσθημα μοιάζει καρδιογράφημα. Τη μια στιγμή ορθώνεται στα ύψη, την άλλη μοιάζει ευθεία κι άλλοτε πάλι κάνει βουτιά πιάνοντας "πάτο". Μα ο νους κι η λογική γίνονται ειδικοί και σέρνουν τη γραμμή αλλάζοντας πορεία !! Κι ως το φεγγάρι κάνει το γύρο του έτσι κι εμείς αρχίζουμε σεργιάνι στο βάθος της καρδιάς !!! (Μ.Α.)

"Νικητής" ! ! !

Δεν είναι δύσκολο να ονειρεύεται κανείς, το δύσκολο είναι να ζήσει τα όνειρά του. Να μπλεχτεί μέσα σ’ αυτά, να βουτήξει στο βάθος τους και να αναδυθεί «νικητής». (Μ.Α.)

Η άκρη του νήματος!!!

Οι ώρες που προσμένεις να φτάσεις στην...  "άκρη του νήματος",

όσο κι αν για τους άλλους φαίνονται ασήμαντες,  

είναι οι ώρες της τέλειας συγκέντρωσης στον στόχο των απροσδόκητων ευκαιριών. 

Πιάνεις την άκρη, βουτάς στο κενό

και βρίσκεσαι κυρίαρχος στην κορυφή ενός "σύμπαντος".......

στην ολοκλήρωση των ονείρων σου !!! (Μ.Α.)

Προσωπογραφία της μητέρας μου Μάνος Χατζιδάκις!!

« Η μητέρα μου είναι γλυκιά και τρυφερή και μ' αγαπάει.Θα 'θελε να 'χε σταματήσει ο χρόνος εκείνη τη στιγμή που μ' έχει αντίκρυ της και με κοιτάζει. Γνωρίζω εκείνη τη στιγμή καλά, μα δεν μπορώ ούτε μπορεί να τηνε σταματήσει. Κι έτσι θα μείνει πάντα στη μνήμη μας, ευγενική και τρυφερή να καρτεράει μια δυο στιγμές που πέρασαν, μια δυο στιγμές που έζησα μοναδικά για εκείνη ». 
        ( Μάνος Χατζιδάκις )
http://www.youtube.com/watch?v=83EPREorLWE&feature=share

Για την μητέρα !!!!

Μάνα, ω άγγελε μου,

Ω αιώνια μου αγάπη,

Μακάρι τα χέρια σου να παραμένουν η κούνια μου για πάντα,

Και για πάντα να παραμένω το μωρό σου.

Άλλος ένας μήνας έρχεται κοντά μου,

Μια ακόμη άνοιξη πιέζει για να πλησιάσει,

Ω μάνα, εσύ είσαι τα λουλούδια

Στων οποίων τα αρώματα θα πνιγώ …

Και όταν προφέρω τα λόγια » μάνα μου»

εκστασιάζομαι και γεμίζω με ευτυχία …

Μάνα, ω χτύπος της καρδιά μου,

Ω κραυγή μου όταν πονάω,

Τα φιλιά μου, και το πάθος μου,

Όταν ο έρωτας με καίει.

Τα μάτια σου .. Ω τι είναι τα μάτια σου;

Τα λαμπρότερα αστέρια,

που κοσμούν πάνω τα ουράνια,

Μάνα, ω άγγελε μου,

Ω αιώνια μου αγάπη …

(Του Λιβάνιου ποιητή Σαΐντ Ακλ)

ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!!

Μια ΚΑΛΗΜΕΡΑ σε δρόμους που τα όνειρα δεν ξεχάστηκαν στην άκρη τους, αλλά κυλούν στο πέρασμά μας και συντροφεύουν την ανάσα μας!!                                     

                        (Μ.Α.)         

Σκέψεις "απλωμένες" !!

Μικρές αλλά πολύχρωμες σκέψεις ριγμένες με προσοχή στο καλάθι των προσδοκιών μας. Αρωματίζουν τις ανάσες μας που με προσοχή μπερδεύονται με τ' αρώματα των ανοιξιάτικων φτερωτών περαστικών του κάδρου της ζωής μας !! (Μ.Α.)

Δε σ' αγαπώ! (Pablo Neruda)

Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα, μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,
παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου, που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

Γράμμα από τον Νίκο Τ.( παιδί Ελλήνων τσιγγάνων )

" Πώς νιώθω στο σχολείο ! "
Εγώ όταν πήγαινα στο σχολείο στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, τα παιδιά συνέχεια με κορόιδευαν και με αποκαλούσαν "γύφτο".
Εγώ ήθελα να μένω σπίτι γιατί μόνο εκεί ένιωθα καλά. Δεν ήθελα καθόλου να πάω σχολείο για να με κοροϊδεύουν οι συμμαθητές μου και να με κάνουν να αισθάνομαι μειονεκτικά και να σκέφτομαι γιατί είναι κακό να είσαι τσιγγάνος.
Όμως πέρυσι η κυρία μας τα μάλωσε τα παιδιά πάρα πολύ. Από τότε σταμάτησαν να με κοροϊδεύουν κι εγώ έρχομαι με χαρά στο σχολείο. Μ’ αρέσει πια να έρχομαι στο σχολείο και να συναντώ την κυρία μου και τους συμμαθητές μου Ευχαριστώ κυρία για όλα τα καλά που προσφέρατε και μια παρέα που δεν μου μιλά πλέον άσχημα, σας ευχαριστώ παιδιά .

Το παράπονο!!! (Ο. Ελύτης)

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:

Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά ,πως η ζωή μου είναι μία; 

Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.  Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. 

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. 

Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. 

Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. 

Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. 

Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. 

Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. 

Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.

Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.

Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.

Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. 

Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. 

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. 

Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.

Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει

όσο κι αν το κυνηγά

πάντα, πάντα θα 'ναι αργά

δεύτερη ζωή δεν έχει. 

(από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)

Tο Παιδί κι ο Χαρταετός (ή Το Παιδί και το Αεροπλάνο)

Ήταν κάποτε ένα μικρό αγόρι. 
Έπαιζε στο χωριό, ψάχνοντας για σπάγγο να πετάξει χαρταετό.
Κοίταξε τριγύρω και είπε, "δεν ξέρω τι 'ναι αυτό που λάμπει". 
"Δείτε, κοιτάξτε ένα χαρταετό". 
"Έρχεται προς τα εμένα". 

"Είναι μεγάλος χαρταετός, δε χρειάζομαι σπάγγο". 
"Κι έχει φτερά πιο μεγάλα απ' το σπίτι του γείτονα" 
Τρεμούλιασε η καρδιά του, πέταξε στα φτερά του χαρταετού κι ολάκερος ο ουρανός τού 'πε τα μυστικά του. 

Σταμάτησε στην πλατεία και φώναξε τους φίλους. 
Ο βρυχηθμός του αεροπλάνου πιο δυνατός απ' όλες τις φωνές. 

Μαζευτήκαν τα παιδιά κι έπαψαν το παιχνίδι. 
Τραντάχτηκε ο τόπος, μια ιστορία σαν ψέμα. 
Κι ο βρυχηθμός έγινε σύννεφο καπνού, δεν ξέρω τι συνέβη, ακούστηκε σειρήνα. 
Το αεροπλάνο που μετέφερε ιστορίες και ποιήματα έβαλε φωτιά στη γη και κατέστρεψε το σπίτι. Κατέστρεψε το σπίτι, το σπίτι. 

Και πέταξε μακριά, ίσια μες στα σύνορα. 
Τα σύνορα που με γέννησαν, αστραπές, βροντές, βομβάρδισαν τον κόσμο. 
Το παιχνίδι πέταξε, μαζί του η ιστορία. 
Κι έγιναν τα παιδιά της ιστορίας θραύσματα. 

Της ιστορίας που γράφτηκε στα πεζούλια του χωριού, ταπεινό χωριό που άναψε σαν το κερί. 

Και το κερί άναψε λαμπρό, κι η κραυγή αντήχησε... (Του Μαρσέλ Χαλίφε)

[ Οι λέξεις "χαρταετός" και "αεροπλάνο" είναι ίδιες στα Αραβικά.]

Μια άλλη ματιά !!

Να θυμάσαι πως η ζωή σου ανήκει και μπορείς να τα αλλάξεις όλα . Κι αν πάλι δεν μπορείς να αλλάξεις την πραγματικότητα, τότε να αλλάξεις το μάτι που βλέπει την πραγματικότητα. 
                (Ν. Καζαντζάκης)

May be I May be you!! (Scorpions)

Μπορεί να είμαι... μπορεί να είμαστε.....!!!!!
Οτιδήποτε θα μπορούσαμε να είμαστε, το μόνο σίγουρο είναι ότι είμαστε "ακόμα ζωντανοί" και μπορούμε να λέμε Καλωσόρισες καινούρια μέρα !!!! Με κάθε προσδοκία απ' αυτήν, με κάθε υποχρέωση σ' αυτήν !!!! (M.A.)

Άνοιξη!!!

Η άνοιξη είναι εδώ!!!! Η φύση ξυπνά και η μεταμόρφωση αρχίζει, όπως η κάμπια από το κουκούλι για να μετατραπεί σε μια ωραία πεταλούδα! Ο άνθρωπος; Ξυπνά; Ας έρθει η ώρα που θα ξυπνήσει από αυτό το μακρύ χειμώνα και θα ανακτήσει ενέργεια και ζωντάνια για να χτίσει καινούριες μέρες !!!! (M.A.)

Η δική μας φλόγα!!

Αρκεί μια μικρή φλόγα για να φωτίσει τις νύχτες και να μας οδηγήσει στο δρόμο της δικής μας σελήνης !!!! ♥ (Μ. Α.)

" Εγώ κι εσύ μαζί "

Είναι δύσκολο να βρεις έναν πιστό φίλο, γι’ αυτό όταν τον βρίσκεις, δεν κολλάς σε λεπτομέρειες !!! (M.A.)

Ο αιώνιος διάλογος!! (Τ. Λειβαδίτης)

Κι ο άντρας είπε: πεινώ. 

Κι η γυναίκα του έβαλε ψωμί στο τραπέζι. 

Κι ο άντρας απόφαγε. 

Κι η γυναίκα τον κοίταζε πάντα. 

Κι η γυναίκα είπε: είσαι δυνατός, μα δεν σε τρομάζω. 

Κι ο άντρας είπε: είσαι όμορφη και όμως φοβάμαι. 

Κι ο άντρας έδειξε το κρεβάτι τους. 

Κι η γυναίκα ανέβηκε, σαν έτοιμη για θυσία. 

Κι ο άντρας είπε: διψώ. Κι εκείνη σήκωσε σαν πηγή τον μαστό της. 

Κι ο άντρας την άγγιξε. Κι η γυναίκα επληρώθη.

Κι η γυναίκα ακούμπησε ταπεινά το κεφάλι της στα πλευρά του. 

Και κείνος κοίταζε πέρα, πολύ μακριά. 

Κι ο άντρας είπε: θα ΄θελα να ΄μαι θεός. 

Κι η γυναίκα είπε: θα γεννήσω σε λίγο. 

Κι η γυναίκα αποκοιμήθηκε. 

Κι ο άντρας αποκοιμήθηκε. 

Και μια μέρα καινούργια ξημέρωσε. 

Από την ομιλία του Τσάρλι Τσάπλιν!

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο μου χρόνο και κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ό,τι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά. Με το δικό μου τρόπο και με τους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ (ΤΣΑΡΛΙ ΤΣΑΠΛΙΝ)

"Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΒΥΣΣΙΝΟΚΗΠΟΣ"

«Βυσσινόκηπος»… ο κήπος της καρδιάς μου. Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, όλα τα άτομα που είναι γύρω μου στην σκέψη μου μα και στην καρδιά μου.  Οι άνθρωποι που απλόχερα γεμίζουν τις στιγμές της ζωής μου με χρώματα κι αρώματα. «Τα δέντρα» που μου χαρίζουν οξυγόνο, που στη σκιά τους βρίσκω καταφύγιο, που στις δύσκολες μέρες μου κουρνιάζω στη ρίζα τους για να ξαποστάσω. Κάθε φορά που ένα άτομο χάνεται ή απομακρύνεται από κοντά μου, είναι σαν ένα δέντρο από τον βυσσινόκηπό μου να κόβεται άθελα μου, χωρίς την συγκατάβασή μου… Όταν συμβαίνει αυτό, ένα κομμάτι του εαυτού μου εξαφανίζεται τόσο απότομα και νιώθω τα πάντα να μαυρίζουν για λίγα λεπτά… Ο αέρας λιγοστεύει, η ανάσα μου κόβεται, η ζωή μου μοιράζεται στα δυο.  Ο δικός μου βυσσινόκηπος είναι όλη μου η ζωή, η καθημερινότητά μου, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου !!!!!! 

                       (Ράνια Τρυπιδάκη)                                                            

Ο κόσμος μας !!

Πάρτε ένα κουτί κηρομπογιές  κι αφήστε τις να τρέξουν πάνω στο χαρτί. Χαράξτε δρόμους, ζωντανέψτε δέντρα, δώστε πνοή στον αέρα. Τέλος χτίστε μικρά μα χαρούμενα σπιτάκια και βάλτε τη ζωή σας μέσα. Τώρα ο κόσμος που εσείς «ζωγραφίσατε» είναι όλος δικός σας. Μια ΚΑΛΗΜΕΡΑ στον κόσμο αυτό που με τόση προσοχή κρατάτε στα χέρια σας !!!! (Μ.Α.)

Ελπίδα !!

Γκρίζα η πόλη, μαύρος ο ουρανός. Στα χέρια έχουμε όμως το χρώμα της ελπίδας. Ας τ'αφήσουμε ν' ανέβει ψηλά, ας χρωματίσουμε το γκρίζο τ' ουρανού μας κι ας φωνάξουμε στη μέρα μας που σίγουρα θ'ακούσει: ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!!!!!!! (Μ.Α.)

Χλωμό χαμόγελο!!

Χαμένα όνειρα στο πάτωμα ριγμένα, ανάμεσα σ’ άδεια χρώματα και σκονισμένα σανίδια. Κι αν το χαμόγελο έσβησε απ’ το ρυτιδιασμένο πρόσωπο, μια φλόγα έμεινε να σιγοκαίει στο βάθος των απορημένων ματιών κι η δύναμη που «παρασέρνει» το κουρασμένο χέρι να ζωντανέψει τη φιγούρα του άψυχου καθρέφτη. (Μ. Α.)

Πάμε σαν άλλοτε!!

 

Εικόνες της λήθης και της προσμονής. Σημάδια πως κάποτε ζήσαμε μιαν άλλη εποχή. Τότε που μια παλιά φωτογραφία μπορούσε να ζωντανέψει μνήμες κι ένα γραμμόφωνο με μισοφαγωμένη βελόνα ταξίδευε το νου μας στις γειτονιές του κόσμου, ανεμίζοντας την ώρα του δειλινού τ' άσπρο φρεσκοσιδερωμένο μαντίλι του αποχωρισμού!! (Μ.Α.)

Το θαύμα !!!!

Ο χρόνος έκανε πάλι το "θαύμα" του. Οι δείκτες του ρολογιού έκαναν τη διαδρομή τους και... μια νέα μέρα χάραξε.
Πείτε μια καλημέρα στις σκέψεις σας, στις πράξεις σας, στις επιθυμίες σας, στους ανθρώπους που σας περιβάλλουν και πάμε να κερδίσουμε μια ακόμα "αληθινή" μέρα!!! (Μ.Α.)

Καράβι με...... όνειρα !!!!!!

" Σου χάρισα ένα ξύλινο καράβι, άμα το αφήσεις στο νερό, ταξιδεύει .... !!!!! "
Κ Α Λ Η Μ Ε Ρ Α στα όνειρα που μας προσπέρασαν την ώρα που κοιμόμαστε βαθιά !!!! ♥♥

Χρώματα, αρώματα, γεύσεις.... !!!!!!

Άδραξε τα αρώματα που στροβιλίζονται στον αέναο χορό των γεύσεων και των χρωμάτων. Νιώσε τους χτύπους της καρδιάς που πάλλεται σε δρόμους ευτυχίας και αναζητήσεων. Ντύσε με ήχους και νότες τα αισθήματα και συναισθήματα και κέντησε μελωδίες ονειρικές. Απόλαυσε τις στιγμές που σαν μικροί πολιορκητές κατακλύζουν τη ΖΩΗ ΣΟΥ !!!! (Μ.Α.)

Ε. Ρεμπούτσικα, Ε. Αρβανιτάκη-Έχε γεια!!!!!!!!!

...ό,τι αξίζει είναι αυτό που ζήσαμε......!!!!
Ακόμα και μ'αέρα, βροχή, χιόνι, ό,τι ζούμε πίσω δεν γυρίζει. Είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟ !!!!

Το πέρασμα....!!!

" Όσο ψηλά κι αν ανέβεις στο άπειρο να φτάσεις, όσο κι αν αχνοφαίνεται ο ήλιος, όσο κι αν τα σύννεφα τυλίγουν το νου σου, πάντα ,εκεί στην άκρη του σκαλιού, θα στέκεσαι με την αμφιβολία του περάσματος !!! "

Πονάει ο έρωτας;

Σαν ο έρωτας σε μαγέψει, ακολούθησε τον όσο κι αν οι δρόμοι του είναι τραχιοί κι απότομοι. Κι όταν οι φτερούγες του σε τυλίξουν, γείρε πάνω του, όσο κι αν το σπαθί που κρύβει το φτέρωμά του μπορεί να σε πληγώσει…!!! (Χαλίλ Γκιμπράν)

Καρδιά μου !!!!

Όλα τα λάθη μιας προηγούμενης νύχτας, χάνονται σαν φτάσει το ξημέρωμα, γιατί μια καρδιά "γεμάτη" ξέρει πάντα να χαμογελά και να προχωρά !!!! (Μ.Α.)