Translate

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

"Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΒΥΣΣΙΝΟΚΗΠΟΣ"


«Βυσσινόκηπος»… ο κήπος της καρδιάς μου. Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, όλα τα άτομα που είναι γύρω μου στην σκέψη μου μα και στην καρδιά μου.  Οι άνθρωποι που απλόχερα γεμίζουν τις στιγμές της ζωής μου με χρώματα κι αρώματα. «Τα δέντρα» που μου χαρίζουν οξυγόνο, που στη σκιά τους βρίσκω καταφύγιο, που στις δύσκολες μέρες μου κουρνιάζω στη ρίζα τους για να ξαποστάσω. Κάθε φορά που ένα άτομο χάνεται ή απομακρύνεται από κοντά μου, είναι σαν ένα δέντρο από τον βυσσινόκηπό μου να κόβεται άθελα μου, χωρίς την συγκατάβασή μου… Όταν συμβαίνει αυτό, ένα κομμάτι του εαυτού μου εξαφανίζεται τόσο απότομα και νιώθω τα πάντα να μαυρίζουν για λίγα λεπτά… Ο αέρας λιγοστεύει, η ανάσα μου κόβεται, η ζωή μου μοιράζεται στα δυο.  Ο δικός μου βυσσινόκηπος είναι όλη μου η ζωή, η καθημερινότητά μου, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου !!!!!! 

                       (Ράνια Τρυπιδάκη)                                                            

Ο κόσμος μας !!

Πάρτε ένα κουτί κηρομπογιές  κι αφήστε τις να τρέξουν πάνω στο χαρτί. Χαράξτε δρόμους, ζωντανέψτε δέντρα, δώστε πνοή στον αέρα. Τέλος χτίστε μικρά μα χαρούμενα σπιτάκια και βάλτε τη ζωή σας μέσα. Τώρα ο κόσμος που εσείς «ζωγραφίσατε» είναι όλος δικός σας. Μια ΚΑΛΗΜΕΡΑ στον κόσμο αυτό που με τόση προσοχή κρατάτε στα χέρια σας !!!! (Μ.Α.)

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Ελπίδα !!

Γκρίζα η πόλη, μαύρος ο ουρανός. Στα χέρια έχουμε όμως το χρώμα της ελπίδας. Ας τ'αφήσουμε ν' ανέβει ψηλά, ας χρωματίσουμε το γκρίζο τ' ουρανού μας κι ας φωνάξουμε στη μέρα μας που σίγουρα θ'ακούσει: ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!!!!!!! (Μ.Α.)


Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Χλωμό χαμόγελο!!


Χαμένα όνειρα στο πάτωμα ριγμένα, ανάμεσα σ’ άδεια χρώματα και σκονισμένα σανίδια. Κι αν το χαμόγελο έσβησε απ’ το ρυτιδιασμένο πρόσωπο, μια φλόγα έμεινε να σιγοκαίει στο βάθος των απορημένων ματιών κι η δύναμη που «παρασέρνει» το κουρασμένο χέρι να ζωντανέψει τη φιγούρα του άψυχου καθρέφτη. (Μ. Α.)




Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Πάμε σαν άλλοτε!!

 
Εικόνες της λήθης και της προσμονής. Σημάδια πως κάποτε ζήσαμε μιαν άλλη εποχή. Τότε που μια παλιά φωτογραφία μπορούσε να ζωντανέψει μνήμες κι ένα γραμμόφωνο με μισοφαγωμένη βελόνα ταξίδευε το νου μας στις γειτονιές του κόσμου, ανεμίζοντας την ώρα του δειλινού τ' άσπρο φρεσκοσιδερωμένο μαντίλι του αποχωρισμού!! (Μ.Α.)