Πατέρα μεγάλωσα !!!

♥ Ήταν η φωνή του που με ξύπνησε; Ήταν το αίσθημα της παρουσίας των τελευταίων ημερών; Συνονθύλευμα όλων, η νοσταλγία των χρόνων που πέρασαν μακριά. Χρόνια χωρίς αγκαλιά, στιγμές χωρίς χαμόγελο. Και….. τώρα το οριστικό μακρινό ταξίδι. Ταξίδι χωρίς γυρισμό, στα πέλαγα που όργωνε χρόνια πριν, στους ωκεανούς που διέσχιζε στερώντας και στερούμενος κάθε καθημερινή μικροχαρά. Και όμως κάπου εκεί ψηλά θα βλέπει «όλα αυτά που μόνη μου μπόρεσα », θα δακρύζει, γιατί…….. « δεν τον γνώρισα », θα βλέπει την « αγκαλιά που άνοιξα »….. και δεν θα « φοβάται » !!!!! ♥ ♥ ( Μ. Α. )

« Βαρκάρης του ονείρου » !!!

Όταν τα όρια στενεύουν κι οι σκέψεις μας στριμώχνονται

ανάμεσα σε μικρά και μεγάλα βότσαλα,

όταν οι ανάσες κομμένες ξεπηδούν

 μέσα από τους κόκκους της άμμου ,

όταν τα μάτια στεγνώνουν  τα δάκρυα,

εκεί κοντά,  ένας «βαρκάρης» του ονείρου

πασχίζει να βγει στη στεριά,

 αγγίζοντας στο μικρό αλλά πολύτιμο,

 σμαραγδί του βότσαλο… !!!!

( Μ. Α. )

Αγαπημένη μου…!!!

Και όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;- μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια
με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου...!!! 
(Τάσος Λειβαδίτης)

Αδυναμίες !!!

  Αδυναμίες

Εσύ δεν είχες καμία

εγώ είχα μία, 

αγαπούσα......!!!    

                  

( Μπρέχτ )

Διάλογος ανάμεσα σε μένα και σε μένα !!

Σοῦ εἶπα:
- Λύγισα.
Καὶ εἶπες:
- Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
σταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσου
πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει
νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ἀνθρώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ εἶπες.      


                          Κική Δημουλά

Η σιωπή του έρωτα – ποίημα του Όσκαρ Γουάιλντ!!!

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη

διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται

στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει

ούτε ένα τραγουδι από το αηδόνι

έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη

και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια

Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια

περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά

και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του

που αυτά μόνο, μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού

έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου

και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή

Όμως τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα

γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη

πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος

και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε

εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία

κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια

φιλιά που δεν έδωσα, τραγούδια που δεν είπα.

Σονέτο του γλυκού παραπόνου – Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα!!!

Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα

των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία

που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο

το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου

Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη

κορμός δίχως κλαδιά μα πιότερο λυπάμαι

που δεν έχω τον ανθό, πόλφο ή πηλό

για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου.

Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός

αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,

αν ειμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου

μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει

και στόλισε τα νερά του ποταμού σου

με φύλλα από το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο.

Loreena McKennitt - Night Ride Across The Caucasus

Τις νύχτες που τ' αστέρια πιασμένα χέρι χέρι κρύβονται στ' ουρανού το στερέωμα, κάτι μοναχικές ψυχές τ' ακολουθούν πασχίζοντας να κλέψουν λίγη από τη λάμψη τους !!!!