Είναι λέει το χρυσόψαρο παν-ευτυχισμένο κολυμπώντας στη γυάλα του, αφού ξεχνά αμέσως τις διαδρομές που κάνει και θεωρεί πως οι απελπισμένοι γύροι του μέσα στην ίδια γυάλα είναι ένα μακρύ ταξίδι στον κόσμο.
Προσοχή στην μνήμη μας λοιπόν και μακριά απ' τις χρυσές - χρυσωμένες αμνησίες, για να μένει αδειανή η γυάλα της ρουτίνας !!!!! ( Μ. Α. )
Λένε ότι αν θέλουμε κάτι πάρα πολύ, όλος ο κόσμος συνωμοτεί για να το αποκτήσουμε. Για την ακρίβεια δε συνωμοτεί όλος ο κόσμος, αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός.Το κλειδί της επιτυχίας μας είναι να πιστέψουμε ότι θα τα καταφέρουμε, αν κατορθώσουμε με το μυαλό να φανταστούμε τον εαυτό μας να πραγματοποιεί αυτό που θέλουμε, τότε είναι σίγουρο ότι μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε. Αξίζει λοιπόν να παλέψουμε για την πραγματοποίηση των ονείρων μας. Να ξέρουμε όμως ότι την κυριότερη μάχη έχουμε να την δώσουμε με το μυαλό μας. Αν δεν τα καταφέρουμε, μην στεναχωρηθούμε, γιατί ορισμένα πράγματα αρκεί απλά να τα ονειρευόμαστε!!! (Μ. Α.)
Όποιος δεν έπαιξε ποτέ του με χαρταετό, δεν κοίταξε όσο χρειάζεται ψηλά. Όποιος δεν ένιωσε την αντίσταση του μεγάλου σπάγγου, δεν εκατάλαβε τη δύναμη του αέρα. Κι όποιος δεν εφώναξε με την ευθύνη και την πρωτοβουλία του παιδιού που βλέπει να κινδυνεύει στο ψηλό μετεώρισμά του ο αετός, δεν ένιωσε τη χαρά του να τα βγάζεις πέρα μόνος σου με τη Φύση.
Ο φόβος της συνάντησης σε ξένο τόπο, σε ξένο χώρο, σε ξένες εμπειρίες. Και όμως ο ΗΛΙΟΣ επιμένει να στέκεται αν και σκεπτικός.
Ξέρει να δίνει τη ζέστη του, ξέρει να ντύνει κάθε μοναχική και τρομαγμένη σκέψη.
Ανοίγει το παράθυρο και διάχυτο σκορπάει το φως πίσω από κάθε σκοτεινή γωνιά. Πλημμυρίζει το χώρο, λούζει τις σκέψεις και σιγοτραγουδά με χρώματα λαμπερά. Σκοντάφτει κάπου κάπου, μα ξέρει να σηκώνεται και να συνεχίζει την πορεία του, αγκαλιάζοντας κάθε κρυφή επιθυμία.
Ο δρόμος δύσκολος, αλλά γεμάτος ευκαιρίες για αισιόδοξες πορείες...!!! (Μ.Α.)
"Ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρος ανακάλυψε πως η πλήξη κι ο φόβος κι ο θυμός είναι η αιτία που η ζωή ενός γλάρου είναι τόσο σύντομη, κι όταν αυτά χάθηκαν από τη σκέψη του, έζησε μια πραγματικά μακριά κι ευχάριστη ζωή."
Γιατί.... η πλήξη, ο θυμός και ο φόβος δεν μικραίνουν μόνο τη ζωή των γλάρων, αλλά και τις δικές μας ζωές. Ας πετάξουμε και σήμερα πέρα απ' όλα αυτά κι ας νιώσουμε έστω και για λίγο
Θα ΄θελα να φωνάξω το όνομά σου , αγάπη, μ’ όλη μου τη δύναμη. Να το ακούσουν οι χτίστες απ’ τις σκαλωσιές και να φιλιούνται με τον ήλιο, να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και ν’ ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα, να τ’ ακούσει η άνοιξη και να 'ρχεται πιο γρήγορα, να το μάθουν τα παιδιά για να μην φοβούνται το σκοτάδι, να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές, τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες, να τ’ ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου και να το ξαναπούνε μ’ όλες τις καμπάνες τους. Να το φωνάξω τόσο δυνατά , που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο, καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει. Να τ’ ακούσει ο χρόνος και να μη σ’ αγγίξει αγάπη μου , ποτέ.
«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.
Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.
Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.
Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:
α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία·
β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.
Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει· σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές· μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου.
Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει· φυτά, ζώα, ανθρώπους· στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.
Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ΄ όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές· και με τ΄ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη».
Απόσπασμα από την «Ασκητική» (Νίκος Καζαντζάκης)
Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012
Όσες πίκρες και αν περάσεις, όσα δάκρυα και αν χυθούν απ'τα μάτια σου, ο ήλιος θα λάμψει ξανά και το χαμόγελο θα απλωθεί πάλι στα χείλη,
γιατί .... η ζωή είναι ωραία !!!
Όσες φορές και αν πέσεις, θα σηκωθείς και όσες ευκαιρίες και αν χάσεις, θα σου δοθούν άλλες, γιατί έτσι είναι η ζωή, γιατί ... η ζωή είναι ωραία !!!
Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας, βλασταίνουν φύλλα και κλαδιά κι έρχονται τα πουλιά του έρωτα και κελαηδούνε. Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας, οι σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό, στις λόχμες του ο φόβος ενεδρεύει. Ζώα μικρά και ζώα άγρια το κατοικούν, όχεντρες έρπουν και ρημάζουν τις φωλιές μας, λιοντάρια ετοιμάζονται να μας ξεσκίσουν. Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας, έγιναν δάσος σκοτεινό και μας πλακώνουν. ( Ντίνος Χριστιανόπουλος )
Στίγματα αφήνουν στο πέρασμά τους, να βρει η ψυχή πατήματα να σταθεί μετέωρη στο πέταγμα του γλάρου.Φτερά ν' ανοίξει και να πετάξει μαζί του στην άκρη του βράχου!
Αλκυονίδες μέρες την προσμένουν κρυμμένες στις φυλλωσιές της αγουροξυπνημένης αμυγδαλιάς.
" Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι, χωρίς να πας να κόψεις το μεσημέρι σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους. Χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι, που ίσως άλλοι δε θα δουν να χρυσίζει, που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου. Χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις, απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου, καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου. Και από τότε είμαι, γιατί εσύ είσαι, και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε, και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε." ( Πάμπλο Νερούντα )
Ακόμα και το μίσος ενάντια στην ευτέλεια, παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά. Ακόμα κι η οργή ενάντια στην αδικία, βραχνιάζει τη φωνή. Αλίμονο, εμείς που θέλαμε να ετοιμάσουμε το δρόμο στη φιλία, δεν καταφέρναμε να ‘μαστε φίλοι ανάμεσά μας. Όμως εσείς, όταν θα ‘ρθει ο καιρός ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο, να μας θυμάστε με κάποιαν ε π ι ε ί κ ε ι α. ( Μπ. Μπρέχτ )
Γρατζουνάει το πρώτο σου φιλί, όπως το πρώτο ποίημα.
Κι είναι οι δυο αυτές αγριμάδες που, αν συμπέσουν
και κάνουν καινούριο φεγγάρι,
μπορεί να ξαναγραφτεί απαρχής η ιστορία του κόσμου. ( Ο. Ελύτης )
Σου ζήτησα ο άμοιρος ένα φιλί μονάχα
εσύ μου το αρνήθηκες με τη γλυκιά φωνή σου
κι έγειρες το κεφάλι σου- να το θυμάσαι τάχα;-
μα εγώ το «ναι» εδιάβασα στα μάτια, στη μορφή σου ( Κ. Καρυωτάκης )
Η θάλασσα των αναμνήσεων, είναι καλά κρυμμένη στην ψυχή κάθε ανθρώπου. Τις στιγμές που το επιζητούμε, βουτάμε στο βυθό της και αναγνωρίζουμε χρώματα που ποτέ δεν ξέραμε πως είχαμε δει. Μπαίνουμε σ’ ένα παράλληλο σύμπαν που η καρδιά πλέον δεν αγγίζει και δεν πληγώνεται. Μόνο κρατά ό,τι την ωθεί στα μακρινά της ταξίδια. (Μ.Α.)
Χρόνια έρχονται και πάνε. Οι στιγμές η μια μετά την άλλη, χάνονται. Έρωτες έρχονται, αφήνουν κάποιο σημάδι και φεύγουν. Τα συναισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο, μπερδεύονται μεταξύ τους και συνθέτουν μια όμορφη γλυκόπικρη ανάμνηση. Όμως, πάντα μα πάντα, θα είναι κάποιος εκεί για μας. Κάποιος σημαντικός στη ζωή μας. Κάποιος που όσο και να θέλουμε ο χρόνος δεν τον σβήνει και ίσως είναι ο μόνος στον οποίο αξίζει να δίνουμε τις πιο βαθιές μας σκέψεις !!!!!
Tότε η Αλμήτρα είπε: Μίλησε μας για την Αγάπη κι εκείνος, ύψωσε το κεφάλι του κι αντίκρισε το λαό κι απλώθηκε βαθιά ησυχία. Και με φωνή μεγάλη είπε: Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, Μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει. Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, μ' όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο. Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου. Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο, έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα. Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της, σε αλωνίζει για να σε ξεσταχιάσει, σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου, σε αλέθει για να σε λευκάνει, σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο. Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής. Αλλά, αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης, τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου. Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη. Όταν αγαπάς, δε θα 'πρεπε να λες: "Ο Θεός είναι στην καρδιά μου", αλλά μάλλον "Εγώ βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού". Και μην πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία. Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου: Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα. Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας. Να πληγωθείς από την ίδια την ίδια τη γνώση σου της αγάπης και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα. Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμα μέρα αγάπης. Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης. Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο με ευγνωμοσύνη στην καρδιά και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ' έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου!!!! ( απόσπασμα απο το βιβλίο ''Ο Προφήτης Ο κήπος του Προφήτη'' ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝΤ )
Τράβα την κουρτίνα που τόσο όμορφα σού έφτιαξε ο ήλιος. Σου μάζεψε όλα τα χρώματα τ' ουρανού και σου τα στέλνει για να σε σκεπάσουν και να λάμψεις ακόμα περισσότερο. Άγγιξέ τα απαλά και βάψε μ' αυτά τις άκρες των δαχτύλων σου. Σχημάτισε στο τζάμι σου μια χρωματιστή ΚΑΛΗΜΕΡΑ και βγες στον ήλιο αγκαλιά με τα βραδινά σου όνειρα. Είναι έτοιμα να γίνουν αληθινά !!!!! (M.A.)
Τι κι αν ο ήλιος χάθηκε; Το κόκκινο χρώμα του παραμένει αναλλοίωτο. Στέκεται υπερήφανο στην άκρη του πάγου, έτοιμο να γλυκάνει κάθε πικραμένο στόμα, να δροσίσει κάθε διψασμένη ψυχή, να αγγίξει κάθε κουρασμένο χέρι κι αντάμα να εξιχνιάσουν καθετί κρυμμένο στο χιόνι !!!! (Μ.Α.)
Λίγο απ' το μπλε του ουρανού στάζει στα όνειρά μου και λίγο από το πράσινο της ελπίδας μού χαϊδεύει το πινέλο.
Και..... το ταξίδι αρχινά για μέρη μακρινά. Βουτιά σε χρώματα πολλά, καλπάζοντας σε σύννεφα γιορτινά. Κίτρινο από τον ήλιο και κόκκινο από το μήλο. Όλα μαζί μια αγκαλιά βγάζουν ουράνια φτερά και .... βάφουν την άχρωμη καρδιά. Φωνάζουν όλα δυνατά, αυτό είναι το χρώμα της ΧΑΡΑΣ !!! (Μ. Α.)
Είναι λέει το χρυσόψαρο παν-ευτυχισμένο κολυμπώντας στη γυάλα του, αφού ξεχνά αμέσως τις διαδρομές που κάνει και θεωρεί πως οι απελπισμένοι γύροι του μέσα στην ίδια γυάλα είναι ένα μακρύ ταξίδι στον κόσμο.
Όποιος δεν έπαιξε ποτέ του με χαρταετό, δεν κοίταξε όσο χρειάζεται ψηλά. Όποιος δεν ένιωσε την αντίσταση του μεγάλου σπάγγου, δεν εκατάλαβε τη δύναμη του αέρα. Κι όποιος δεν εφώναξε με την ευθύνη και την πρωτοβουλία του παιδιού που βλέπει να κινδυνεύει στο ψηλό μετεώρισμά του ο αετός, δεν ένιωσε τη χαρά του να τα βγάζεις πέρα μόνος σου με τη Φύση.
Σκιές πίσω απ' το μισάνοιχτο παράθυρο.
Θα ΄θελα να φωνάξω το όνομά σου , αγάπη, μ’ όλη μου τη δύναμη.
«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.
Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,
Σιωπηρή αμφιβολία!!
χωρίς να πας να κόψεις το μεσημέρι σαν ένα γαλάζιο λουλούδι,
Ακόμα και το μίσος ενάντια στην ευτέλεια, 
Πιότερο ἀπ᾿ τοὺς ἀνθρώπους, τὰ τραγούδια τους ἀγάπησα.
Γρατζουνάει το πρώτο σου φιλί, όπως το πρώτο ποίημα.
Η θάλασσα των αναμνήσεων, είναι καλά κρυμμένη στην ψυχή κάθε ανθρώπου.
Ἔχω τρεῖς κόσμους. Μιὰ θάλασσα,
Ά δραξε τα αρώματα
Τράβα την κουρτίνα που τόσο όμορφα σού έφτιαξε ο ήλιος. Σου μάζεψε όλα τα χρώματα τ' ουρανού και σου τα στέλνει για να σε σκεπάσουν και να λάμψεις ακόμα περισσότερο. Άγγιξέ τα απαλά και βάψε μ' αυτά τις άκρες των δαχτύλων σου. Σχημάτισε στο τζάμι σου μια χρωματιστή ΚΑΛΗΜΕΡΑ και βγες στον ήλιο αγκαλιά με τα βραδινά σου όνειρα. Είναι έτοιμα να γίνουν αληθινά !!!!! 
Τι κι αν ο ήλιος χάθηκε; Το κόκκινο χρώμα του παραμένει αναλλοίωτο. 
