ΧΕΙΜΩΝΑΣ..... έρχεται!!!!!!!

Κι ενώ η επίσημη ώρα του χειμώνα πλησιάζει, η φύση παίρνει την πιο γλυκιά μορφή της μέσα από γκρίζα σύννεφα και δέντρα κουρασμένα. Μα... ακόμα και τούτη τη στιγμή το χρώμα δεν την εγκαταλείπει. Κι αν στις ψυχές το γκρι κυριαρχεί, με ματιά τριγύρω μας θα φτιάξουμε τον κόσμο "μας" με χρώματα και πάλι !!!!(Μ.Α.)

http://youtu.be/XXA_QNHEvPY

Δώστε χρώμα !!!

Αν κάποιος είπε ότι δεν υπάρχει ουράνιο τόξο πλάι στον ήλιο, τότε δεν ήξερε τι σημαίνει πινέλο και τι χρώματα. Τα εργαλεία που βάφουν ό,τι άχρωμο της ζωής μας. Ας πιάσουμε δουλειά όσο ακόμη υπάρχει φως τριγύρω !!! (Μ.Α.)

Ένας ο δρόμος...!!!

Όποιον δρόμο κι αν διαλέξουμε στα σύννεφα να πάμε, εκείνος θα μας οδηγεί προς το φως του ήλιου, ακόμα κι αν κρυμμένος βρίσκεται κάπου εκεί στο βάθος. (Μ.Α.)

Σταγόνες σιωπής!!!

Σταγόνες σιωπής  στο θολό από τη βροχή τζάμι. Μια περιπέτεια η ζωή, ζωγραφισμένη  απλά όπως το μουδιασμένο δάχτυλο γλιστράει στο δακρυσμένο γυαλί, αφήνοντας πίσω του τα ίχνη απορημένων ανθρώπων που πασχίζουν να κρύψουν την γύμνια τους κάτω από ομπρέλες που διάλεξαν για ασπίδες . (Μ.Α.)

"Κουρσάρος"

Με μάτια θολά, σκεφτικά, σκοτεινά, στέκεται αντιμέτωπος με τη ρότα της σημερινής μέρας. Μέρα δύσκολη, μέρα απαιτητική, μέρα που σε άλλους δίνει κι από άλλους παίρνει τη ζωή που τόσο ανυπόμονα προσμένουμε όλοι. Μέρα που υπόσχεται το ξημέρωμα μιας άλλης, ίσως πιο αισιόδοξης απ' την σημερινή. Και πριν το χάραμα προβάλλει, κουρσάρος μέσα στη νύχτα ψάχνει να βρει πού να πιαστεί για να ξαποστάσει, πριν ριχτεί και πάλι στον αγώνα της επόμενης μέρας. (Μ.Α.)

"Κοσμοχαλασιά..."

Μια ηλιαχτίδα ήρθε και στάθηκε στην πόρτα της καρδιάς μου.

Η βροχή σταμάτησε, αφού πρώτα ξέπλυνε τους δρόμους, τα δέντρα και τις γωνιές όλου του κορμιού μου.

Το χώμα μύρισε, η φύση γέλασε κι όλα τα πλάσματά της πιάσαν τρελό χορό στο πανηγύρι της ζωής.

Ένα σπουργίτι  έπιασε κουβέντα με το μικρό κυκλάμινο, που προμαγμένο από τη βροχή και το χαλάζι, πρόβαλε το μικρό του κεφάλι μέσ' από τη σχισμάδα του απόκρημνου βράχου. 

Οι γλάροι, φτερούγισαν κράζοντας και χάθηκαν στο άνοιγμα της σπηλιάς που καρτερικά πρόσμενε τη στιγμή που κάποιος θα χανόταν στην αγκαλιά της.

Η θάλασσα έγειρε αποκαμωμένη στους γιαλούς τους δαρμένους από τη θαλασσοταραχή της προηγούμενης νύχτας. Και τώρα ακούς μόνο τον φλοίσβο των κυμάτων, το κελάηδημα των πουλιών, το τραγούδι των λουλουδιών. Πιασμένα χέρι με χέρι γυρίζουν απ' άκρη σ' άκρη και καρτερούντην ώρα της συνάντησης με το άπιαστο όνειρο του γυρισμού.

Του γυρισμού στον επίγειο παράδεισο των χαμένων ονείρων. Ονείρων που έγιναν προσδοκία μέσα στον παφλασμό των κυμάτων, της αντάρας, της κοσμοχαλασιάς. (Μ.Α.)

"Αναδρομή στο παρελθόν"

  Η μελωδία απ' τον σταθμό του ραδιοφώνου πλημμύριζε το έρημο δωμάτιο. Οι νότες στροβιλίζονταν δίνοντας ζωή στον αέρα που κείτονταν μπροστά της άψυχος. Και να που, ξάφνου το αγαπημένο της τραγούδι άρχιζε να παίζει. "Το ακορντεόν" του Μάνου Λοϊζου, ήταν αυτό που ζωντάνεψε το παρελθόν. Το έφερε εδώ μπροστά στο άδειο δωμάτιο κι οι εικόνες άρχισαν να πέφτουν η μια πίσω απ' την άλλη, σαν σλάιτς στους τοίχους του δωματίου. 

  Παραμονή της 17ης του Νοέμβρη. Θα ήταν την χρονιά που έκλεινε τα δεκαεφτά. Από νωρίς στο σχολείο είχαν μαζευτεί μαζί με τ' άλλα παιδιά για τις τελευταίες λεπτομέρειες της γιορτής. Φέτος ήταν η σειρά της τάξης της να παρουσιάσει τη γιορτή  αφιερωμένη στις μέρες εκείνες του Πολυτεχνείου που συγκλόνισαν την Ελλάδα του 1973.Γεμάτη συγκίνηση μα και αγωνία, κοίταζε το κείμενο που μόλις είχε τελειώσει. Ένα αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο, έτσι όπως το ένιωσε εκείνη, έτσι όπως μίλησε στην παιδική της ακόμα ψυχή. 

 Η αγωνία της μεγάλωσε όταν η φωνή του καθηγητή την επανέφερε στην πραγματικότητα. Ήταν η στιγμή που τα λόγια τα γραμμένα πάνω στο χαρτί θα έπαιρναν τον δρόμο για τα χέρια του. Η Δάφνη προσποιούμενη την άνετη, πλησίασε και του έδωσε το μουντζουρωμένο σημείωμα. Προς στιγμήν σκέφτηκε να προφασιστεί ότι τάχα δεν είχε γράψει τίποτα, αλλά ήταν πια αργά αφού ο κ. Γιάννης είχε κιόλας αρχίσει να απαγγέλει τους πρώτους στίχους. Και οποία έκπληξη !!! 

Ο κύριός της με την τόσο μελωδική και εκφραστική φωνή ήταν που αναφώνησε: "Μπράβο Δάφνη, έκανες σπουδαία δουλειά. Ήρθε η ώρα να το απολαύσει και ο κόσμος." 

  Δεν πίστευε στ' αυτιά της. Η καρδιά της πήγαινε να σπάσει. Τα χέρια της έτρεμαν καθώς ο ιδρώτας σχημάτιζε μικρά ρυάκια στο πέρασμά του. Ήταν αλήθεια αυτό που άκουγε ή μήπως ονειρευόταν; Η επίμονη φωνή του καθηγητή την επανέφερε και πάλι στην τάξη. Χωρίς να χάσει καιρό έτρεξε να καθαρογράψει το δημιούργημά της. "Το πρώτο της παιδί." Έτσι το ένιωσε εκείνη την ώρα. Το παιδί που μόλις βγήκε απ' τα σπλάχνα της που τόσο καλά ήταν φυλαγμένο καιρό τώρα. 

  Γεμάτη υπερηφάνεια μα και ικανοποίηση, έτρεξε προς την σκάλα. Ανέβηκε γρήγορα προσέχοντας να μην πατήσει το ξεκολλημένο σκαλοπάτι. Η σκάλα έτριξε στο πέρασμά της. Στη στιγμή βρέθηκε στην αίθουσα του πρώτου ορόφου που φιλοξενούσε τα πράγματά της. Μπήκε μέσα λαχανιασμένη και κάθισε στη θέση της. Βάζοντας όση δύναμη είχε απομείνει, άρχισε να γράφει και πάλι. Ξαφνικά, έχοντας περάσει μερικά μόλις λεπτά, συνειδητοποίησε ότι αυτά που έγραφε δεν είχαν καμιά σχέση μ' αυτά που πριν λίγο είχε διαβάσει ο καθηγητής της. Σκέψεις έβγαιναν απ' το γεμάτο ιδέες μυαλό της, σκέψεις που το ιδρωμένο χέρι καλούνταν να αποτυπώσει πάνω στο χαρτί. Κι αυτή, χωρίς κανέναν πια δισταγμό πραγματοποιούσε τον πρώτο της πόθο. 

  Από τότε, συχνά πια, συντροφιά με το μολύβι της περνούσε ώρες ταξιδεύοντας σε κόσμους μακρινούς πέρα από κάθε φαντασία. Σε κόσμους που την περίμεναν να της δείξουν τι σημαίνει ζωή. Να την πιάσουν απ' το χέρι και να περπατήσουν μαζί στα μονοπάτια της χαράς και της ευτυχίας. Ήταν τόσο σίγουρη πια. Δεν την απασχολούσαν οι άλλοι ούτε κι η γνώμη τους. Μόνη της θα σεργιάνιζε στους δρόμους τους ανεξερεύνητους, θα έβρισκε τις απαντήσεις στα τόσα της ερωτήματα. Είχε πια αποκτήσει έναν μοναδικό και παντοτινό φίλο. Αυτός τουλάχιστον δεν θα την πρόδιδε ποτέ. Του είχε εμπιστοσύνη.

  Μαζί πορεύτηκαν χρόνια πολλά.  Και κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί, αφού εξακρίβωνε πως όλα ήταν στη θέση τους, έπιανε το μολύβι της κι άρχιζε τους νυκτερινούς περιπάτους. Μόλις όλοι είχαν πια ησυχάσει, σηκωνόταν, άναβε το μικρό της φακό που είχε κρυμμένο κάτω από το μαξιλάρι, και με γρήγορες κινήσεις άφηνε την ψυχή της να σεργιανίσει στις αράδες του τετραδίου της. Όταν το ταξίδι τελείωνε, αγκαλιά με το νέο της "μωρό", ταξίδευε στη χώρα του ΟΝΕΙΡΟΥ!!! (Μ.Α.)

  

Αφήνω πίσω μου......!!!!

Ξημέρωσε,  και όσα μας πίκραναν είναι πια παρελθόν. Τ’ αφήνουμε πίσω μας, χωρίς να μας βαραίνουν. Το καλάθι μας άδειο περιμένει να το «φορτώσουμε» με νέες εμπειρίες και προκλήσεις. Τραβάμε μπροστά στο μονοπάτι που χάραξε η ζωή μας, με αργά ίσως,  αλλά σταθερά βήματα. 

Κι αν χρειαστεί να σκύψουμε το κεφάλι, θα είναι για λίγο, τόσο όσο να προσπεράσουμε τα πετραδάκια που έκλεισαν το μονοπάτι μας. (Μ.Α.)

Ο φύλακάς σου...!!!

Πορείες χαράζω ανάμεσα σε νυχτερινούς δρόμους, σε μονοπάτια, σε σκιές αστεριών. Ρίχνω απ’ τη σκόνη τους σε κάθε αχνό πάτημα, βάφω απ’ τη λάμψη τους κάθε σκοτεινή ανάμνηση. Τρυπώνω ανάμεσά τους και γίνομαι ένα μαζί τους. Έρχομαι στο παράθυρό σου και γλιστράω απ’ τις κλειστές γρίλιες του, ελευθερώνοντας λίγη από τη λάμψη μου. Φύλακας γίνομαι στα όνειρά σου για να  ταξιδέψεις σε λίμνες, σε δάση, σ’ ουρανούς και σε πελάγη…!!!! Και σαν χαράξει, σε παραδίδω στο χρυσοκίτρινο άρμα να σου ζεστάνει την όποια απόμεινε παγωμένη σχισμή !!!! (Μ.Α)

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...!!!

Οι αναμνήσεις ξυπνάνε με ένα τραγούδι, με μία λέξη, με ένα αεράκι, με μία σκιά στον τοίχο, μια φωτογραφία. Μάθε να ζεις στιγμές, γιατί φτιάχνουν όμορφες αναμνήσεις. Οι αναμνήσεις δεν σκονίζονται !!!!! (Μ.Α.)

"ΑΓΑΠΗ"!!

Είναι φορές που μικρά και «ασήμαντα» πράγματα μας κάνουν να νιώθουμε περίσσια αγάπη για τη ζωή. Και είναι εκείνες οι στιγμές που μας οδηγούν ν’ απλώνουμε στο φως της μέρας μας στάλα-στάλα, γράμμα-γράμμα, μικρές σταγόνες πλημμυρισμένες από απλά αισθήματα, γεμάτα όμως από αυτό που το λένε ΑΓΑΠΗ!!!(Μ.Α.)

Αποχαιρετώντας το φθινόπωρο!!

Καθώς αφήνω πίσω μου τα ίχνη του φθινοπώρου, οι σκιές των πεσμένων φύλλων στη γη, αγκαλιάζουν τα συναισθήματα που κρύφτηκαν στις φυλλωσιές των δέντρων μήπως κι ο χειμώνας που πρόκειται να’ρθεί, τ’αφήσει λίγο ακόμα να ζεσταίνουν τις χαραμάδες της καρδιάς μας. (Μ.Α.)