Σκέψεις "απλωμένες" !!

Μικρές αλλά πολύχρωμες σκέψεις ριγμένες με προσοχή στο καλάθι των προσδοκιών μας. Αρωματίζουν τις ανάσες μας που με προσοχή μπερδεύονται με τ' αρώματα των ανοιξιάτικων φτερωτών περαστικών του κάδρου της ζωής μας !! (Μ.Α.)

Δε σ' αγαπώ! (Pablo Neruda)

Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα, μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,
παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου, που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

Γράμμα από τον Νίκο Τ.( παιδί Ελλήνων τσιγγάνων )

" Πώς νιώθω στο σχολείο ! "
Εγώ όταν πήγαινα στο σχολείο στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, τα παιδιά συνέχεια με κορόιδευαν και με αποκαλούσαν "γύφτο".
Εγώ ήθελα να μένω σπίτι γιατί μόνο εκεί ένιωθα καλά. Δεν ήθελα καθόλου να πάω σχολείο για να με κοροϊδεύουν οι συμμαθητές μου και να με κάνουν να αισθάνομαι μειονεκτικά και να σκέφτομαι γιατί είναι κακό να είσαι τσιγγάνος.
Όμως πέρυσι η κυρία μας τα μάλωσε τα παιδιά πάρα πολύ. Από τότε σταμάτησαν να με κοροϊδεύουν κι εγώ έρχομαι με χαρά στο σχολείο. Μ’ αρέσει πια να έρχομαι στο σχολείο και να συναντώ την κυρία μου και τους συμμαθητές μου Ευχαριστώ κυρία για όλα τα καλά που προσφέρατε και μια παρέα που δεν μου μιλά πλέον άσχημα, σας ευχαριστώ παιδιά .

Το παράπονο!!! (Ο. Ελύτης)

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:

Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά ,πως η ζωή μου είναι μία; 

Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.  Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. 

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. 

Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. 

Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. 

Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. 

Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. 

Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. 

Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.

Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.

Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.

Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. 

Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. 

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. 

Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.

Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει

όσο κι αν το κυνηγά

πάντα, πάντα θα 'ναι αργά

δεύτερη ζωή δεν έχει. 

(από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)

Tο Παιδί κι ο Χαρταετός (ή Το Παιδί και το Αεροπλάνο)

Ήταν κάποτε ένα μικρό αγόρι. 
Έπαιζε στο χωριό, ψάχνοντας για σπάγγο να πετάξει χαρταετό.
Κοίταξε τριγύρω και είπε, "δεν ξέρω τι 'ναι αυτό που λάμπει". 
"Δείτε, κοιτάξτε ένα χαρταετό". 
"Έρχεται προς τα εμένα". 

"Είναι μεγάλος χαρταετός, δε χρειάζομαι σπάγγο". 
"Κι έχει φτερά πιο μεγάλα απ' το σπίτι του γείτονα" 
Τρεμούλιασε η καρδιά του, πέταξε στα φτερά του χαρταετού κι ολάκερος ο ουρανός τού 'πε τα μυστικά του. 

Σταμάτησε στην πλατεία και φώναξε τους φίλους. 
Ο βρυχηθμός του αεροπλάνου πιο δυνατός απ' όλες τις φωνές. 

Μαζευτήκαν τα παιδιά κι έπαψαν το παιχνίδι. 
Τραντάχτηκε ο τόπος, μια ιστορία σαν ψέμα. 
Κι ο βρυχηθμός έγινε σύννεφο καπνού, δεν ξέρω τι συνέβη, ακούστηκε σειρήνα. 
Το αεροπλάνο που μετέφερε ιστορίες και ποιήματα έβαλε φωτιά στη γη και κατέστρεψε το σπίτι. Κατέστρεψε το σπίτι, το σπίτι. 

Και πέταξε μακριά, ίσια μες στα σύνορα. 
Τα σύνορα που με γέννησαν, αστραπές, βροντές, βομβάρδισαν τον κόσμο. 
Το παιχνίδι πέταξε, μαζί του η ιστορία. 
Κι έγιναν τα παιδιά της ιστορίας θραύσματα. 

Της ιστορίας που γράφτηκε στα πεζούλια του χωριού, ταπεινό χωριό που άναψε σαν το κερί. 

Και το κερί άναψε λαμπρό, κι η κραυγή αντήχησε... (Του Μαρσέλ Χαλίφε)

[ Οι λέξεις "χαρταετός" και "αεροπλάνο" είναι ίδιες στα Αραβικά.]

Μια άλλη ματιά !!

Να θυμάσαι πως η ζωή σου ανήκει και μπορείς να τα αλλάξεις όλα . Κι αν πάλι δεν μπορείς να αλλάξεις την πραγματικότητα, τότε να αλλάξεις το μάτι που βλέπει την πραγματικότητα. 
                (Ν. Καζαντζάκης)

May be I May be you!! (Scorpions)

Μπορεί να είμαι... μπορεί να είμαστε.....!!!!!
Οτιδήποτε θα μπορούσαμε να είμαστε, το μόνο σίγουρο είναι ότι είμαστε "ακόμα ζωντανοί" και μπορούμε να λέμε Καλωσόρισες καινούρια μέρα !!!! Με κάθε προσδοκία απ' αυτήν, με κάθε υποχρέωση σ' αυτήν !!!! (M.A.)

Άνοιξη!!!

Η άνοιξη είναι εδώ!!!! Η φύση ξυπνά και η μεταμόρφωση αρχίζει, όπως η κάμπια από το κουκούλι για να μετατραπεί σε μια ωραία πεταλούδα! Ο άνθρωπος; Ξυπνά; Ας έρθει η ώρα που θα ξυπνήσει από αυτό το μακρύ χειμώνα και θα ανακτήσει ενέργεια και ζωντάνια για να χτίσει καινούριες μέρες !!!! (M.A.)

Η δική μας φλόγα!!

Αρκεί μια μικρή φλόγα για να φωτίσει τις νύχτες και να μας οδηγήσει στο δρόμο της δικής μας σελήνης !!!! ♥ (Μ. Α.)

" Εγώ κι εσύ μαζί "

Είναι δύσκολο να βρεις έναν πιστό φίλο, γι’ αυτό όταν τον βρίσκεις, δεν κολλάς σε λεπτομέρειες !!! (M.A.)

Ο αιώνιος διάλογος!! (Τ. Λειβαδίτης)

Κι ο άντρας είπε: πεινώ. 

Κι η γυναίκα του έβαλε ψωμί στο τραπέζι. 

Κι ο άντρας απόφαγε. 

Κι η γυναίκα τον κοίταζε πάντα. 

Κι η γυναίκα είπε: είσαι δυνατός, μα δεν σε τρομάζω. 

Κι ο άντρας είπε: είσαι όμορφη και όμως φοβάμαι. 

Κι ο άντρας έδειξε το κρεβάτι τους. 

Κι η γυναίκα ανέβηκε, σαν έτοιμη για θυσία. 

Κι ο άντρας είπε: διψώ. Κι εκείνη σήκωσε σαν πηγή τον μαστό της. 

Κι ο άντρας την άγγιξε. Κι η γυναίκα επληρώθη.

Κι η γυναίκα ακούμπησε ταπεινά το κεφάλι της στα πλευρά του. 

Και κείνος κοίταζε πέρα, πολύ μακριά. 

Κι ο άντρας είπε: θα ΄θελα να ΄μαι θεός. 

Κι η γυναίκα είπε: θα γεννήσω σε λίγο. 

Κι η γυναίκα αποκοιμήθηκε. 

Κι ο άντρας αποκοιμήθηκε. 

Και μια μέρα καινούργια ξημέρωσε. 

Από την ομιλία του Τσάρλι Τσάπλιν!

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο μου χρόνο και κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ό,τι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά. Με το δικό μου τρόπο και με τους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ (ΤΣΑΡΛΙ ΤΣΑΠΛΙΝ)