Translate

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

ΖΗΣΕ … !!!



Σταμάτα να κοιτάς μόνο πίσω.
Υπάρχουν στιγμές που στέκονται δίπλα σου
και προσμένουν ένα άγγιγμά σου !!!
Άκου το τραγούδι της ζωής,
οι νότες μιλούν για όνειρα
και μικρές πινελιές ευτυχίας !!!
Οι πεταλούδες ελεύθερες πετούν,
αλλά δεν ξεχνούν πως ο ήλιος
μπορεί να κάψει τα φτερά τους.
Ρουφούν αρώματα
και χρωματίζουν τη ζωή τους.
Η ζωή είναι γλυκιά,
όχι γιατί δεν τελειώνει,
αλλά, γιατί έχει χρώμα, άρωμα, μελωδία.
ΖΗΣΕ χρωματιστά, μελωδικά !!!!

                                25-4-2012 ( Μ. Α. )

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Μια αλλιώτικη μέρα !!!!!



Θολό τοπίο, μαύρα σύννεφα.
Ο ήλιος που χάθηκε στο γκρίζο τ’ ουρανού,
αφήνει πίσω του σκιές σιωπηλές.
Το πέταγμα του μικρού γλάρου,
μια άσπρη πινελιά στη σκοτεινή μέρα.
Φωνές από μακριά,
ξυπνούν αισθήσεις και προσδοκίες.
Ένα φύσημα του ανέμου,
πνοή κάθε γωνιάς βυθισμένης στο λήθαργο του σκότους.
Το θρόισμα των φύλλων,
 ανάσα στη βιαστική πεταλούδα που χάνεται,
 μεθυσμένη  από το νέκταρ ενός μικρού κι ασήμαντου ανθού.
Κι η μέρα κυλάει αργά αλλά σταθερά,
σαν το ποτάμι στην άκρη κάθε κουρασμένου μυαλού. 

                                             24-5-2012   ( Μ. Α. )

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Αναφορά στον Γκρέκο!!( Ν. Καζαντζάκης )

 

"...Περπατούσα αργά, τα γόνατα μου έτρεμαν ακόμα, ζάλη γλυ­κιά σαν πρωινή πάχνη, πολύχρωμη, τρυφερή, τύλιγε το μυαλό μου· και πίσω από την πάχνη αυτή έβλεπα, μισό στέρεο, μισό καμωμένο απ’ όνειρο, τον κόσμο. Θυμήθηκα ένα κόνισμα που είχα δει κάποτε, δε θυμούμαι σε ποια εκκλησιά. Ήταν μοι­ρασμένη η ζωγραφιά σε δυο πατώματα: στο κάτω πάτωμα ο Αι-Γιώργης, ξανθομάλλης, δυνατός, καβάλα σε άσπρο αγριε­μένο άλογο, κάρφωνε το κοντάρι του στο φριχτό θεριό, που στρουφίζουνταν, άφριζε κι άνοιγε κατακόκκινο στόμα να τον φάει· και στο απάνω πάτωμα ξεσπούσε το ίδιο το απαράλλαχτο πάλεμα, όμως Αι-Γιώργης, άλογο και θεριό ήταν καμωμένα από ανάλαφρο σύννεφο, έτοιμο να σκορπίσει και να χαθεί στον αέρα. Το απάνω ετούτο πάτωμα της ζωγραφιάς του κόσμου έβλεπα πίσω από την πάχνη, περπατώντας με κομμένα γόνατα στα πάρκα και στους δρόμους της Βιέννης· κι έτρεμα μη φυσή­ξει αέρας και το διασκορπίσει..."

Έτσι αρχίζει μια καλή μέρα !!!


" Μπορώ να είμαι απογοητευμένος, γιατί κάτι που ονειρεύτηκα δεν πραγματοποιήθηκε, ή να είμαι ευτυχισμένος, γιατί έχω τη δυνατότητα να κάνω μια καινούρια αρχή....... Γιατί.... όλα εξαρτώνται από μένα "

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Καλημέρα τριανταφυλλάκι !!! (Μ.ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ)

Καλημέρα!
Καλημέρα τριανταφυλλάκι
που κάπου θα μοσχοβολάς...
Καλημέρα νερό
που κάπου θα τρέχεις
Καλημέρα δάσος 
που κάπου θα τραγουδάς
Καλημέρα...
Καλημέρα τζιτζίκια, πεταλούδες, πουλιά,
καλημέρα.
Ένας πρωινός παρακαλεσής
σας στέλνει τα μάτια του
σ' ενα κατάμονο νησί,
μια θαλασσινή κούνιια.

Κι είναι, ενα στοματάκι που σας αποζητά.
Είναι δυο μικρά χεράκια, κρεμασμένα
μια αγκαλίτσα δίχως κούκλα

Ω τριανταφυλλάκι
και δάσος 
και νερό.
Ο πατέρας δεν έχει παρα σίδερα.
Δεν έχει παρά βότσαλα... κι αγκάθια.

Ω τριανταφυλλάκι
και δάσος
και νερό...
κυλήστε το παραμύθι σας...
Κυλήστε το..
Κατα το Τρίκερι...
κυλήστε το.
Και φλυαρήστε γύρω στο κλουβί της
που μένει σιωπηλό.
Κι εκείνη, θα γελάσει.
Θα χτυπήσει τα χεράκια της 
και θα γελάσει...
Γιατί δεν είναι ούτε πέντε χρονών...

Επτά Νυχτερινά Επτάστιχα !!!(Ο. Ελύτης )


Όνειρα κι όνειρα ήρθανε

στα γενέθλια των γιασεμιών.
Νύχτες και νύχτες στις λευκές
αϋπνίες των κύκνων.
Η δροσιά γεννιέται μες στα φύλλα
όπως μες στον απέραντο ουρανό.
Το ξάστερο συναίσθημα
ευνοϊκές αστροφεγγιές έφεραν τη σιωπή
και πίσω απ'τη σιωπή μια μελωδία παρείσαχτη,
ερωμένη
αλλοτινών ήχων γόησσα,
μένει τώρα ο ίσκιος που ατονεί
και η ραϊσμένη εμπιστοσύνη του
και η αθεράπευτη σκοτοδίνη του-
εκεί.
Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα,
όλα τα δάχτυλα
σιωπή.
Έξω από τ'ανοιχτό παράθυρο του ονείρου
σιγά σιγά ξετυλίγεται
η εξομολόγηση
και σα θωριά λοξοδρομάει προς τ'άστρα!
Ένας ώμος ολόγυμνος
σαν αλήθεια
πληρώνει την ακρίβεια του
στην άκρια τούτη της βραδιάς
που φέγγει ολομόναχη
κάτω απ'τη μυστικιά ημισέληνο
της νοσταλγίας μου.
Την αφρούρητη νυχτιά πήρανε θύμησες
μαβιές
κόκκινες
κίτρινες.
Τ'ανοιχτά μπράτσα της γεμίσανε ύπνο,
τα ξεκούραστα μαλλιά της άνεμο,
τα μάτια της σιωπή.
Ανεξιχνίαστη νύχτα, πίκρα δίχως άκρη,
βλέφαρο ανύσταχτο,
πριν βρει αναφιλητό καίγεται ο πόνος,
πριν ζυγιαστεί γέρνει ο χαμός
καρτέρι μελλοθάνατο
σαν ο συλλογισμός από τον μάταιο μαίανδρο
στην ποδιά της μοίρας του συντρίβεται.
Το διάδημα του φεγγαριού στο μέτωπο της νύχτας
όταν μοιράζονται οι σκιές την επιφάνεια
της όρασης
κι ο πόνος μετρημένος από εξασκημένο αυτί
ακούσιος καταρρέει
μες στην ιδέα που αχρηστεύεται απ'το μελαγχολικό
σιωπητήριο.