Σαν να'ταν χθες θυμάμαι, παιδί ακόμη, όταν έπεφτε το βράδυ έτρεχα στο ανοιχτό παράθυρο αναμένοντας τ'αστέρια να λάμψουν στο σκοτάδι. Και τότε μετρώντας τα, τα ξεχώριζα σε μικρά και μεγάλα, σε κοντινά και μακρινά. Τους έδινα ονόματα, τους χάραζα δρόμους, πορείες, τα οδηγούσα σε μέρη που ήξερα πως δεν μπορούσα να πάω, μα που κάποιος αγαπημένος μου βρισκόταν ήδη εκεί. Δεν ήξερα πώς ακριβώς λεγόντουσαν τα μέρη αυτά, μα δεν μ'ενδιέφερε κιόλας. Σκοπός μου ήταν να βρεθώ εκεί, στην αγκαλιά του. Κι αφού δεν μπορούσα να το κάνω εγώ, άφηνα τ' αστέρια να ταξιδέψουν έως εκεί. Πάντα αναρωτιόμουν: Άραγε βλέπουμε τον ίδιο ουρανό; Θα μπορούσαμε να βρεθούμε και μόνο που θα συναντιόντουσαν τα βλέμματά μας μέσα από τις φωτεινές μπαλίτσες;
Κανείς δεν μπορούσε να μου απαντήσει, γιατί κανέναν δεν τολμούσα να ρωτήσω. Θα χαρακτηριζόμουν ως τη μικρή ανόητη που μια ζωή ονειροπολεί.
Και να'μαι πάλι εδώ σήμερα, μπροστά στον ίδιο ουρανό με τα ίδια αστέρια. Στέκονται εκεί ψηλά, φωτεινά, μικρά, μεγάλα, κοντινά και μακρινά. Πάντα έτσι θα φαντάζουν κι ας μεγάλωσα και μάλιστα πολύ. Μόνο που σήμερα δεν ψάχνω μέρος να τα στείλω. Σήμερα ψάχνω ανάμεσά τους να βρω εκείνον που άλλοτε ταξίδευαν στα μέρη του, μα τώρα θέλω να πιστεύω πως είναι ανάμεσά τους. Είναι ένας από αυτά, το πιο φωτεινό, το πιο λαμπερό, το πιο μεγάλο. Στέκεται εκεί ψηλά και με βλέπει, με ακούει, με νιώθει. Πάντα θα βρίσκεται εκεί όσα χρόνια κι αν περάσουν. Λένε πως ο χρόνος σε κάνει να ξεχνάς και να πονάς λιγότερο. Γιατί εγώ δεν το νιώθω αυτό; Γιατί όσο περνούν τα χρόνια η απώλεια γίνεται μεγαλύτερη κι ο πόνος εντονότερος; Μεγάλωσα με την απώλεια αυτή. Τότε μου τον "έκλεβε" η θάλασσα. Τώρα ο ουρανός. Πέντε χρόνια ανάμεσα στ'αστέρια κι εγώ εδώ κάτω στη γη κοιτώντας τα, αναπολώ τα χαμένα παιδικά χρόνια, τις χαμένες αγκαλιές...!!!
