27 Μαρτίου : Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου!!!!

Κώστας Βάρναλης, "Το φως που καίει" !!!

Ελα δω, ραγιά, που σε διατάζω.

- Και ποιος είσαι του λόγου σου, που λες ραγιά. Ελα συ εδώ.
- Κύριός σου είμαι. Ομολογιούχος. Πέσε!
- Και για ποιόνε με πήρες; Για Ελληνικό Κράτος;
- Πού το βρήκες το Ελληνικό Κράτος; Εμείς οι ξένοι είμαστε κράτος.
Κράτη εν κράτει, ομολογιούχοι, Ούλεν, Πάουερ, διομολογήσεις, ετεροδικίες, "σύμβουλοι"...
- Κι από μένα τι ζητάς;
- Να πλερώσεις!
- Τι να πλερώσω; Δεν ξέρω τίποτα.
- Ξέραν οι πρόγονοί σου πριν από εκατόν τριάντα χρόνια... Εθνικοί άνδρες ήσαν, εθνικά δάνεια κάνανε χάρις σ' εμάς τους... φιλέλληνες!
- Ποια δάνεια; Τα πλερώσαμε δέκα φορές ως τώρα. Μας χρεώνατε χίλιες λίρες και μας δίνατε στο χέρι εκατό. Οχι μονάχα μια φορά. Πάντα! Τρεις το λάδι τρεις το ξύδι κι έξι το λαδόξυδο. Η προμήθεια, τ' ασφάλιστρα, τα χρεώλυτρα, οι μεσιτείες, οι προκαταβολές των τόκων τρώγανε τη μάννα. Μ' αυτά τα πρώτα δυό "εθνικά δάνεια" φέρατε την Ελλάδα στα "πρόθυρα της καταστροφής".
- Δε σηκώνω κουβέντες. Πλέρω και βιάζομαι...
- Να κάνεις τι;
- Αμ' το ξέρεις από άλλοτες και συ κι οι όμοιοί σου... Η τιμή είναι ανώτερη από κάθε αδυναμία... Μπορείς δε μπορείς, πρέπει να μείνεις τίμιος... Υπόγραψες, νεαρέ μου, και θα τα "κυλίσεις"!
- Και το αίμα που εμείς χύσαμε για σας; Είναι φτηνότερο από το δικό σας το χρυσάφι, που δε μας το δίνατε κιόλας; Για τη δικιά σας την αυτοκρατορία και τα δικά σας τα πετρέλαια και για τα δικά σας τα κεφάλαια χύσαμε το αίμα μας, στην Ουκρανία, στη Μικρά Ασία, στην Αφρική... Και στον τόπο μας! Τι ζητάτε τώρα από τους πεθαμένους;
- Πλέρω!
- Δεν έχω!
- Εχεις και παραέχεις. Οταν μπορείς να πετάς τα λεφτά σου από το παράθυρο, θα πει πως έχεις!
- Δε μούμεινε λάδι.
- Θα σφίξουμε λιγάκι το μάγγανο και θα βγάλεις. Θα βγάζεις, όσο και να σε στίβουμε. Κι όσο περισσότερο σε στίβουμε και βγάζεις, τόσο περισσότερο γίνεσαι άγγελος της ελευθερίας, διότι δεν σου μένει... κουκούτσι να νογάς τι σου γίνεται και τι σου μέλλεται...
- "Ουκ, αν λάβεις παρά του μη έχοντος".
- Θ' αγοράζεις ψωμί και θα το τρώω εγώ με τους εμμέσους φόρους. Πού θα μου πας; Και άκουσ' εδώ ένα πράγμα. Αν δεν βάζαμ' εμείς όλα μας τα δυνατά η δικιά σας η ολιγαρχία θα είχε εξαφανιστεί. Αυτή μας χρωστάει και την ύπαρξή σου!
- Τη δικιά μου;
- Και βέβαια! Από σένα θα πάρει για να δώσει σ' εμάς. Η μια ολιγαρχία στην άλλη... Ετσι γίνεται πάντα. Οι λαοί δίνουν και το αίμα και το χρήμα κι οι ολιγαρχίες παχαίνουν...
- Φεύγεις ή δε φεύγεις;
- Κουτέ. Οσο μακρύτερα φύγω, τόσο περισσότερο θα τρέχεις για να με πλερώσεις. Δούλε!...

ΖΩΗ !!!

Η ζωή είναι μια πρόκληση - Πλησίασέ την.

Η ζωή είναι ένα δώρο - Δέξου το.

Η ζωή είναι μια περιπέτεια - Αποτόλμησέ την.

Η ζωή είναι μια λύπη - Ξεπέρασέ την.

Η ζωή είναι μια τραγωδία - Αντιμετώπισέ την.

Η ζωή είναι ένα καθήκον - Εκτέλεσέ το.

Η ζωή είναι ένα παιχνίδι - Παίξε το.

Η ζωή είναι ένα Μυστήριο - Αποκάλυψέ το.

Η ζωή είναι ένα τραγούδι - Τραγούδησέ το.

Η ζωή είναι μια ευκαιρία - Άρπαξέ την.

Η ζωή είναι ένα ταξίδι - Ολοκλήρωσέ το.

Η ζωή είναι μια υπόσχεση - Εκπλήρωσέ την.

Η ζωή είναι μια αγάπη - Αγκάλιασέ την.

Η ζωή είναι μια ομορφιά - Επαίνεσέ την.

Η ζωή είναι ένα πνεύμα - Συνειδητοποίησέ το.

Η ζωή είναι ένας αγώνας - Πολέμισέ τον.

Η ζωή είναι ένας γρίφος - Λύσε τον.

Η ζωή είναι ένας στόχος - Πέτυχέ τον!!!!!!

Όταν ρώτησαν την Κική Δημουλά τι είναι ποίηση είπε :

«Είναι από τα πιο επηρμένα μυστήρια, τα πιο αχανή, και μόνο ικανοποίηση στις παρομοιώσεις δίνεις αν πεις ότι η ποίηση είναι ένα μείγμα εύγεστων δηλητηρίων σε χρυσά δελεαστικά ποτήρια, ή ότι είναι ο πειρασμός, ο δαίμονας που μπαίνει ξαφνικά στο σώμα του κανονικού, προκαλώντας ένα σεληνιασμό γόνιμο, ή ακόμα ότι είναι ένα είδος ευθανασίας των πραγμάτων που υποφέρουν μέσα μας, είτε ως ανικανοποίητα είτε ως προδομένα.

Ευκολότερα θα μπορούσε να ορίσει κανείς το ποίημα, μια και αυτό έχει υποκύψει στη σύμβαση να πάρει μια μορφή, ένα σχήμα, που είναι η φυλακή και η απελευθέρωση ταυτόχρονα κάποιου μηνύματος. Ένα ποίημα λοιπόν είναι η διπλή ζωή των λέξεων, ο κρυμμένος ερωτισμός τους και η λαγνεία τους για παρθένα οράματα. Είναι ο τυχοδιώκτης των λέξεων, η πλεονεξία τους: κάθε τόσο εγκαταλείπουν τη μετριότητα της χρήσης τους και ακολουθώντας δυσανάγνωστους χάρτες, που χάραξε ανώνυμη ανησυχία, ψάχνουν, σκάβουν να βρουν φλέβες χρυσού λυτρωτικού ρόλου.

Κι αλλιώς ο ίδιος ορισμός : βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί που κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δένδρο. Αυτό είναι το ποίημα». 

ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!!

Κ     άθε μέρα μια καινούρια αρχή !!!

Α     ρχίζει και τελειώνει με όνειρα !!!

Λ     ευτερώνει το νου ....!!!

Ή     λιους σκορπάει παντού !!!

Μ     ερώνει την ψυχή και....

Ε      λπίζει σε νέους δρόμους !!

Ρ      έει στο σώμα μας και δροσίζει κάθε     πληγή !!

Α      ποχαιρετά ό,τι μας πόνεσε και μας πονάει !!!

                 Κ Α Λ Η Μ Ε Ρ Α !!!

Η ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ !!!

Αθήναι, 13 Ιανουαρίου 1918

Αγαπητοί μου,

Γυρίζω από τον εξοχικό περίπατο που έκαμα με τον ήλιο της γλυκιάς αυτής μέρας του Γενάρη. Πόσα ωραία και περίεργα πράματα μου έδειξε ο καλός φίλος που με συντρόφευε, - ένας αρχαιολόγος και ιστοριοδίφης που ξέρει την Αττική μας σπιθαμή προς σπιθαμή! Εδώ τα κρυμμένα ερείπια μιας παλιάς εκκλησιάς’ εκεί τα λείψανα ενός ιστορικού σπιτιού’ παρακάτω ένα χαριτωμένο κολονάκι σκεπασμένο από κισσούς, πούχει κι αυτό την ιστορία του… Αλλά εκείνο που μ’ ευχαρίστησε περισσότερο, εκείνο που τόχω ακόμα μπροστά στα μαγεμένα μου μάτια, είναι κάτι που δε μου τόδειξε ο φίλος μας, γιατί δεν ήταν κι ανάγκη να μου το δείξει: Μια ανθισμένη κάτασπρη, χιονάτη αμυγδαλιά. Ήταν η πρώτη που έβλεπα φέτος, και μπορείτε πια να φανταστείτε την αγαλλίασή μου. Πόσες φορές δεν τη δοκιμάσατε και σεις μπροστά στην ανθισμένη αμυγδαλιά, που, μες στα χιόνια του Γενάρη, βιάζεται να ξεπετάξει τ’ άσπρα της ανθάκια και να φουντώσει μ’ αυτά, πριν βγάλει πράσινα φύλλα, για να μας δείξει πως η Άνοιξη έφτασε, για να μας δώσει παρηγοριά κι ελπίδα! Κάθε άνθρωπος, πιστεύω, τα ίδια αισθάνεται όταν πρωτοβλέπει το χειμωνιάτικο δέντρο ντυμένο ανοιξιάτικη στολή. Και μάλιστα, όταν ο χειμώνας είναι ακόμα δριμύς, όταν τα βουνά είναι ολόγυρα χιονισμένα, όταν ο ήλιος σκεπάζεται από σύννεφα κι όταν φυσάει τρελός παγωμένος βοριάς. Γιατί η ανθισμένη αμυγδαλιά είναι σα να μας λέει: Έχετε θάρρος, κι όλ’ αυτά θα περάσουν γρήγορα. Η Άνοιξη είναι κοντά. Ο ουρανός θ’ ανοίξει γαλάζιος, ο ήλιος θα λάμψει ζεστός, ο τρολοβοριάς θα γίνει αύρα μυρωμένη, και τα χιόνια θα φύγουν για να στρωθούν πράσινα ανθοκεντημένα χαλιά.

Φέτος πρωτοαντίκρισα την ανθισμένη αμυγδαλιά σε μια μέρα γλυκιά κι ηλιοφώτιστη. Ο ουρανός ήταν όλος καθαρός, κι άμα έγειρε ο ήλιος στο βουνό, ένα χλωμοκίτρινο μισοφέγγαρο άρχισε να λάμπει από το ζενίθ, και σιγά-σιγά να δυναμώνει. Νύχτα γλυκιά σαν την ημέρα. Μα γι’ αυτό κι η υπόσχεση της αμυγδαλιάς μου φάνηκε πιο αληθινή, πιο βέβαιη. Να την η Άνοιξη, έφτασε! Τι μπορεί να μας κάνει πια ο ξεθυμασμένος αυτός χειμώνας, που τόσο μας τρόμαξε με την άγρια και πρώιμη εισβολή του; Να, κι οι μέρες τώρα ολοένα μεγαλώνουν. Ο ήλιος βασιλεύει ακόμα νωρίς, τα λαμπρά όμως δειλινά βαστούν πολύ. Δεν είναι σαν το φθινόπωρο, που ευθύς σχεδόν με το ηλιοβασίλεμα, πλάκωνε το νυχτερινό σκοτάδι. Τώρα καταλαβαίνουμε «λυκόφως». Μισή ώρα ύστερ’ από τη δύση, φέγγει ακόμα σα μέρα. Και τι όμορφη η ώρα αυτή! Τι γλυκό φως! Τι ονειρευτή διαύγεια στην ατμόσφαιρα! Τι μακάρια γαλήνη, χυμένη παντού, στον ουρανό, στη γη και στην ψυχή του ανθρώπου!... Νά την η Άνοιξη, έφτασε! Αυτήν ώρα του δειλινού, αισθάνεται κανείς την προσέγγισή της περισσότερο…

Η ανθισμένη αμυγδαλιά ήταν στο περιβόλι ενός γνωστού μας ξωμερίτη. Μπήκαμε μέσα, κι εγώ του γύρεψα την άδεια να κόψω ένα μικρό κλαδί.

- Μπα, και μεγάλο, μου αποκρίθηκε με προθυμία ο νοικοκύρης.

Κι ετοίμασε το κλαδευτήρι του για να μου κόψει ο ίδιος. Ο φίλος μου όμως τον εμπόδισε, και μένα δε μ’ άφησε να κόψω παρά μια κορφούλα.

- Αυτά σου φτάνουν, μου είπε. Η αμυγδαλιά δεν κάνει μόνο λουλούδια, αλλά και καρπούς. Κι είναι αμαρτία να κουτσουρεύουμε έτσι ένα δέντρο καρποφόρο και χρήσιμο. Τώρα μάλιστα, σ’ αυτές τις περιστάσεις, σε βεβαιώ ότι είναι πολύ φρονιμότερο ν’ αφήσεις να γίνουν αμύγδαλα τα λουλούδια, που θα μαραίνονταν άδικα στο βάζο σου, κι ο κυρ-Αντρέας από δω (ο νοικοκύρης), που θάχε την καλοσύνη να σου δώσει ολάκερο κλαδί, να σου στείλει μεθαύριο μια σακούλα φρέσκο καρπό.

Φύγαμε με δυο-τρία λουλουδάκια ο καθένας. Όταν φτάσαμε όμως στην Ομόνοια, είδαμε ολόκληρα φορτώματα από κλώνους ανθισμένης αμυγδαλιάς στα χέρια κυριών και ανθοπωλών. Πόσες χιλιάδες αμύγδαλα χαμένα!...

- Ε, γι’ αυτά τι λές; ρώτησα το φίλο μου. Δεν έκανε να πάρουμε και μεις το κλαδί μας, μια που γίνεται τέτοια σπατάλη και σπαραγμός;

- Καθόλου, αποκρίθηκε ο φίλος μου. Ίσα-ίσα γι’ αυτό. Επειδή δεν μπορούμε να εμποδίσουμε όλο το κακό που κάνουν οι άλλοι, δε θα πει ότι πρέπει να κάνουμε και μεις το μερτικό μας.

Ο φίλος μου έχει δίκιο. Είπε μιαν αλήθεια που πρέπει να τη θυμάται κανείς και να την εφαρμόζει σε κάθε τέτοια περίπτωση.

         Σας ασπάζομαι,

          Φαίδων

Από το βιβλίο "Αθηναϊκές επιστολές" του σπουδαίου συγγραφέα - δημοσιογράφου Γρηγορίου Ξενόπουλου

Κοιτάζω τη βροχή !!!!

Κοιτάζω τη βροχή και κλαίω

και τάζω στο Θεό για να 'ρθεις,

μεγάλα λόγια εγώ δε λέω,

αλλά φοβάμαι μη μου πάθεις.

Κοιτάζω τη βροχή, βροχή μου,

ίδια τα μάτια σου καλή μου

κι όπως κυλά στα πεζοδρόμια,

γυρνάει ο νους σε ονειροδρόμια.

Κοιτάζω τη βροχή και νιώθω,

πως στη ψυχή μου μέσα τρέχει,

εγώ δεν έχω άλλο πόθο,

απ'το να 'ρθεις τώρα που βρέχει.

Κοιτάζω τη βροχή, βροχή μου,

ίδια τα μάτια σου καλή μου

κι όπως κυλά στα πεζοδρόμια,

γυρνάει ο νους σε ονειροδρόμια.

Όλοι έχουν μια ιστορία !!!!!

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας Εποχής των Παγετώνων, πολλά ζώα πέθαιναν απ' το κρύο. Οι σκαντζόχοιροι κατάλαβαν την κατάσταση κι αποφάσισαν να ενωθούν σε ομάδες. Έτσι θα προστατευόντουσαν και θα ζέσταινε ο ένας τον άλλο.

Όμως τα άκανθα του καθ' ενός πλήγωναν τους πιο κοντινούς του συντρόφους.

Γι αυτό, για ν' αποφεύγουν τις γρατσουνιές, αποφάσισαν ν' απομακρυνθούν ο ένας απ' τον άλλο κι άρχισαν να πεθαίνουν απ' τα κρυοπαγήματα.

Όσοι απόμειναν ζωντανοί έπρεπε να διαλέξουν: ή ν' αποδεχτούν τ' αγκάθια των διπλανών τους ή να εξαλειφτούν ως είδος. Με σοφία, αποφάσισαν να ξαναγυρίσουν όλοι μαζί. Έτσι έμαθαν πως για να συμβιώσεις πρέπει να φας πότε-πότε και καμιά γρατσουνιά από εκείνον που σου είναι πιο κοντινός, αλλά παρ' όλ' αυτά, το πιο σημαντικό είναι η ζεστασιά που μπορούμε να μοιραστούμε.

Με αυτόν τον τρόπο έμαθαν να συμβιώνουν και ως είδος να επιβιώσουν ως τις μέρες μας.

Ηθικό Δίδαγμα της Ιστορίας

"Ζήσε κι άσε τους άλλους να ζήσουν. Δέξου πως η ζωή είν' ένα σχολείο για να συμμεριστούμε, όπου όλοι μαθαίνουμε να σεβόμαστε και να μας σέβονται και να θαυμάζουμε το θαύμα της ζωής."!!!!!!!!!!

ΑΝΑΤΟΛΗ !!!!

Επιθυμίες !!!!!

Φύλλα πεσμένα στη γη.

Σκόρπιες σκέψεις…..

χρώματα αχνά !!

Επιθυμίες κρυμμένες,

καλά σκεπασμένες,

από τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ

της δικής μας ζωής !!!

Και… η προσμονή,

ένα φύσημα του ανέμου

που θα παρασύρει

την κάθε αμφιβολία.

Θα σηκώσει ψηλά

κάθε μικρό ή μεγάλο,

ζωντανό ή νεκρό,

άχρωμο ή φωτεινό,

ΦΥΛΛΟ της προσμονής

και της υπομονής !!!!!!!

      ( Μ. Α. )

Καληνύχτα Κόσμε!!!!!!

Μεταφράζοντας την σιωπή των αστεριών, κρατώ τα λόγια τους πυξίδα και συνεχίζω το ταξίδι μου. Εσένα άγνωστε συνοδοιπόρε των σκέψεων μου, σου εύχομαι να έχεις μια όμορφη νύχτα και ένα ήρεμο ταξίδι στα νερά των δικών σου ονείρων. Νυχτερινό ταξίδι στα όνειρα με μια καληνύχτα ζωγραφισμένη στα ολόλευκα πανιά…!!!!!!
_______★*☆*★* _________
Καληνύχτα Κόσμε!!!!!!

Ό,τι ψάχνεις..... !!!!!

- Οι άνθρωποι στον τόπο σου, είπε ο μικρός πρίγκιπας, καλλιεργούν

πέντε χιλιάδες τριαντάφυλλα στον ίδιο κήπο και δεν βρίσκουν εκεί

αυτό που γυρεύουν.

- Δεν το βρίσκουν, απάντησα.

- Κι όμως αυτό που ψάχνουν θα μπορούσαν να το βρουν σ’ ένα 

μονάχα τριαντάφυλλο ή σε λίγο νερό.

- Φυσικά, απάντησα.

Κι ο μικρός πρίγκιπας πρόσθεσε:

- Όμως τα μάτια είναι τυφλά. Πρέπει να ψάχνεις με την καρδιά.(Μικρός Πρίγκιπας)

Ἐπικίνδυνη Μοναξιά !!!

Ὅταν τὶς νύχτες τριγυρνῶ στὴ μοναξιά μου,

ψάχνω μέσ᾿ σὲ χιλιάδες πρόσωπα νὰ βρῶ

ἐκεῖνο τὸ τρεμούλιασμα στὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ σου.

Ἂν ἔστω κι ἕνας μόνο ἀπηχοῦσε

κάτι ἀπ᾿ τὴ δική σου ὀμορφιά,

θὰ τοῦ ῾λεγα: - «Λοιπόν, τί περιμένεις; 

μὲ τὰ καρφιὰ τῶν παπουτσιῶν σου κάρφωσέ με»,

καὶ δὲ θὰ καρτεροῦσα πιὰ γλυκὸ φιλὶ

οὔτε μία τρυφερὴ περίπτυξη.

                                   

( Nτίνος Χριστιανόπουλος )

" Στον ίσκιο των πουλιών " ! ! !

Είναι κάτι νύκτες, που τ'αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου. Είναι κάτι νύκτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά. Αυτές τις νύκτες, προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου. Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ουτ' ένα λουλουδάκι. Ουτ' ένα γλυκό, μπάς και σε ξεγελάσει. Θρονιάζεται στη ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της. «Αυτάααα! Που είχαμε μείνει;» Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα. 

Ειν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι. 

Που όλα σιγοτραγουδούν. Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς. Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα...." 

Αλκυόνη Παπαδάκη (Στον ίσκιο των πουλιών)

Η μοναξιά είναι από χώμα !!!!

Δεν φταις εσύ καλή μου και μη με λυπηθείς για τίποτα. Δεν φταις εσύ για όσα δεν μπορείς καλή μου. Εγώ ο ανόητος που χτυπιόμουνα να λάβω απ' αυτά που δεν είχες.
Τι να καταλάβεις και τι να ξέρεις κι εσύ από τη δικιά μου κόλαση. Πώς να τη δεις;
Δεν ήσουνα εσύ η αιτία για το μαρτύριο μου, εσύ ήσουν μονάχα η αφορμή του. Όλα μέσα μας γίνονται και ζητιανεύουν εδώ κι εκεί εξόδους όταν δεν αντέχουν άλλο την κλεισούρα τους. Κι ο ερωτάς μου μέσα μου ήταν πολύς, μαύρος, πηχτός, λάβα υπόγειων στρωμάτων, έβραζε και με φλόγιζε από πριν σε συναντήσω κι όταν σε βρήκα, σ' άρπαξα, έπεσα πάνω σου απαιτώντας να με γλιτώσεις από τις φλόγες μου.
Τι φταις εσύ; Εσύ ψυχή μου δεν καταλάβαινες τίποτα.
(Μάρω Βαμβουνάκη, Η μοναξιά είναι από χώμα )

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ !!!

Η νύχτα απλώθηκε ξανά. Η πόλη σίγησε μπροστά στο μεγαλείο του ασημένιου δίσκου. Οι ιπτάμενοι ταξιδιώτες κούρνιασαν στις φυλλωσιές προσμένοντας μια χρυσή κλωστή να τινάξει τα φτερά τους. Τα όνειρα μόνο ξαγρυπνούν. Φοβούνται μην τύχει και χαθούν !!!!! 

Μια όμορφη νύχτα !!!!!!( Μ. Α. )

Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας !!!!!!

Η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.
Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη Αργία. Γρήγορα, όμως, η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχασε το πολιτικό της υπόβαθρο και εορτάζεται ως έκφραση συμπαθείας των ανδρών προς τις γυναίκες, με προσφορά λουλουδιών και δώρων.
Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος στη Δύση τη δεκαετία του '60 αναζωογόνησε τη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας, που από το 1975 διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με αιχμή του δόρατος την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων.

Ο κήπος μου !!!!

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΙ ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ !!!

Πορείες χαράζω ανάμεσα σε νυχτερινούς δρόμους, σε μονοπάτια, σε σκιές αστεριών. Ρίχνω απ’ τη σκόνη τους σε κάθε αχνό πάτημα, βάφω απ’ τη λάμψη τους κάθε σκοτεινή ανάμνηση. Τρυπώνω ανάμεσά τους και γίνομαι ένα μαζί τους. Έρχομαι στο παράθυρό σου και γλιστράω απ’ τις κλειστές γρίλιες του, ελευθερώνοντας λίγη από τη λάμψη μου. Φύλακας γίνομαι στα όνειρά σου για να  ταξιδέψεις σε λίμνες, σε δάση, σ’ ουρανούς και σε πελάγη…!!!! Και σαν χαράξει, σε παραδίδω στο χρυσοκίτρινο άρμα να σου ζεστάνει την όποια απόμεινε παγωμένη σχισμή !!!! (Μ.Α.)

"Να Ζεις, Ν' Αγαπάς & Να Μαθαίνεις" !!!

ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ-ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ. Αποσπάσματα από το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια 

"Να Ζεις, Ν' Αγαπάς & Να Μαθαίνεις".

Ένα κομμάτι από Ελλάδα - Χρονοεγγραφή ! ! !

Το δικό μου αστέρι !!!

Σ'ένα μαύρο ουρανό υπάρχουν χιλιάδες αστέρια. Μερικά θα σε πληγώσουν, άλλα θα είναι για πάντα δίπλα σου. Όλα όμως θα σε διδάξουν από κάτι. Θα μείνω δίπλα 

στ' αστέρια που μ' αγαπάνε και αγαπώ. Είναι ανώφελο να προσπαθώ να κυνηγήσω 

τ' άλλα !!!(Μ.Α.)

ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΑ….. !!!

Συναντάμε κόσμο όπως πορευόμαστε.

Ανταλλάσσουμε βλέμματα, χαμόγελα ευγενικά, δυο υποχρεωτικές   κουβέντες,

για να προσπεράσουμε και να τα πετάξουμε αυτά αμέσως στον κάδο της λησμονιάς. Υπάρχουν μάτια όμως που από το πουθενά εμφανίζονται μια στιγμή μπρος μας, βυθίζονται στα δικά μας μάτια και αξιώνουν:

 "Εδώ θα μείνεις", ή   "Σε περίμενα"

Μάρω Βαμβουνάκη

Χωρίς αναπνοή ! ! !

Ξέρεις τι μετράει τελικά ;
Ποια χέρια θα σ’ αγκαλιάσουν και θα κάμουν το δέρμα σου να δακρύσει. Ποιο στόμα θα τσακίσει το φλοιό του μυαλού σου  και θα σε τινάξει χωρίς αναπνοή στ’ αστέρια .  Δεν έχει ταυτότητα ο έρωτας.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Λέμε ..... ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!!!!

Κάθε μέρα που ξημερώνει είναι διαφορετική κι ας είναι ο ήλιος και το φεγγάρι τα ίδια. Ο χρόνος κυλάει ασταμάτητα. Κι εμείς, πασχίζουμε σκίζοντας τον καμβά, να ξεχυθούμε στη ροή του χρόνου, να κάνουμε τη μεγάλη βουτιά και να διαβούμε στα μονοπάτια των ονείρων μας λέγοντας και πάλι ΚΑΛΗΜΕΡΑ καινούρια μέρα !!!!!
( Μ.Α.)