Είναι κάτι νύκτες, που τ'αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου. Είναι κάτι νύκτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά. Αυτές τις νύκτες, προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου. Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ουτ' ένα λουλουδάκι. Ουτ' ένα γλυκό, μπάς και σε ξεγελάσει. Θρονιάζεται στη ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της. «Αυτάααα! Που είχαμε μείνει;» Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα. Ειν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι.
Που όλα σιγοτραγουδούν. Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς. Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα...."
Αλκυόνη Παπαδάκη (Στον ίσκιο των πουλιών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου