Χρώματα, γέλιο, ζωή !!!!

" Μερικές φορές...... !!! "

Είναι μερικές φορές που όλος ο κόσμος γίνεται ένα πολύχρωμο μπαλόνι στα χέρια σου. Το πετάς ψηλά κι ύστερα ανοίγεις την αγκαλιά σου και το πιάνεις. Ένα πολύχρωμο μπαλόνι. Δικό σου. Ολότελα δικό σου. Να το πετάς, να το κοιτάς, να το περιεργάζεσαι... Είναι πράγματι μερικές φορές... Κι ας κρατάνε τόσο λίγο.... 
                                                                               ( Α.Παπαδάκη )

Παραμύθι !!!!!

Ευτυχία !!!

  Το να γεμίζεις με πληρότητα την ώρα  και να μην αφήνεις καμιά χαραμάδα για μετάνοια ή για επιδοκιμασία, αυτό είναι ευτυχία !!!!!!

Κάπου υπάρχει ένα νησί !!!

Στιγμές !!!!!!!

* ΣΤΙΓΜΕΣ *

Περπάτησα σε δρόμους μυστικούς και ύποπτους.

  

Συνάντησα σκιές μοναχικές και επικίνδυνες.

Αφουγράστηκα ήχους περίεργους και πρωτόγνωρους.

Οσμίστηκα αρώματα θαμμένα στης γης τα σπλάχνα.

Γεύτηκα τις στιγμές που πλημμύρισαν την άδεια μου ζωή.

Στιγμές μαγικές, στιγμές μυστήριες, στιγμές μοναδικές.

Απλώνουν τις νότες τους κι η μουσική τους διάχυτη

 ακουμπά στη ράχη των αστεριών.

Κάνουν κύκλους και στην τροχιά τους παρασύρουν φόβους κι ενοχές.

Ταξιδεύουν στα πέρατα και μαγνητίζουν κάθε πονεμένη γωνιά.

Φυλακίζουν τον έρωτα και του χαρίζουν την ευκαιρία

να ζήσει μια τελευταία φορά.

Παίρνει το ρίσκο του και ξεχύνεται στους δρόμους τους ύποπτους,

 τους μυστικούς.

Μια μελωδία ακούγεται απ’ της γης τα σωθικά.

Κι οι στιγμές, χορεύοντας στο ρυθμό των αστεριών,

χαράζουν μια νέα πορεία στον έρωτα τον τρελό !!!!!!!

                                                                    

                                                                     ( Μ. Α. Απρίλης 2010 )

* ΠΡΩΙΝΟ ΑΣΤΡΟ *

 Πρωινό άστρο της αυγής, ήρθε και στάθηκε στο παράθυρό μου !

Και χάραξε η μέρα και πρόβαλλε ο ήλιος

 και στέγνωσε τη βροχή που πότισε τη διψασμένη μου ψυχή.

Οι αχτίνες του, χάιδεψαν απαλά το νυχτολούλουδο που…

αποχαιρέτησε τη νύχτα, για να δώσει τη σκυτάλη του στο φως της μέρας.

Φίλησαν τρυφερά τα τιτιβίσματα των περαστικών ταξιδιωτών,

που σεργιάνιζαν στον καθάριο ουρανό.

Κοίταξαν με τη ζεστή τους ματιά, στο βάθος της ψυχής,

που χρόνια τώρα κούρνιαζε παγωμένη.

Και τη ζέσταναν και την ξύπνησαν από τη χρόνια νάρκη της.

Τώρα σηκώνεται, ανοίγει διάπλατα τα στήθη της

κι ένας βαρύς αναστεναγμός ξεπηδά.

Χρόνια τώρα φώλιαζε, περιμένοντας τη στιγμή που μια μελωδία

θα την έπαιρνε και θα την παράσυρε μακριά σε δάση,

σ’ ωκεανούς , σε πέλαγα και σε σταθμούς.

Και το ταξίδι της αρχίζει!

Γοργές κινήσεις την οδηγούν στο μέρος που μια αγάπη γεννιέται.

Εκεί που τα λόγια δε χωρούν. Τα μάτια σμίγουν, οι ανάσες ενώνονται

και ο βαρύς αναστεναγμός γίνεται τραγούδι.

Η σιωπή απλώνεται στο σκοτάδι

κι οι αναμνήσεις γίνονται ένα με το παρόν.

Ο χρόνος μηδενίζεται, οι ώρες σταματούν και τα λεπτά

χορεύοντας με τα δευτερόλεπτα,

 κρατούν σταγόνες απ’ τον ιδρώτα που μόλις κυλάει.

Τα όνειρα πραγματοποιούνται,

Παντοτινή αγάπη, οδηγός για το μέλλον που περνάει

ανυπόμονα στη γωνία, ίσως, για να στερήσει

 αυτά που χρόνια τώρα στερούσε η κάθε μέρα.

Κι αυτοί νικητές μέσα στο αύριο, αγγελιαφόροι μιας καινούριας μέρας

που… ξημέρωσε μέσα από το πρωινό τους άστρο !!!!!

το χθες γίνεται σήμερα, το σήμερα αύριο.

                                                                  (  Μ. Α )

Νοσταλγία !!!!!!

Μεσ' από το βάθος των καλών καιρών

οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.

κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις

που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,

δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.

Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά

-- πόσος καιρός! -- τα χάιδεψες μια νύχτα·

και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει

μια συφορά παλιά και να ξυπνά.

Θα στήσουνε μακάβριο το χορό

οι θύμησες στα περασμένα γύρω·

και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε

και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.

Τα μάτια που κρεμούν -- ήλιοι χλωμοί --

το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,

οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες

οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...        

                 

                                             ( Κ.Καρυωτάκης)

" Ἕνας μικρότερος κόσμος "

Ἀναζητῶ μίαν ἀκτὴ νὰ μπορέσω νὰ φράξω

μὲ δέντρα ἢ καλάμια ἕνα μέρος

τοῦ ὁρίζοντα. Συμμαζεύοντας τὸ ἄπειρο, νἄχω

τὴν αἴσθηση: ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε μηχανὲς

ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγες· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουν στρατιῶτες

ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγοι· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε ὄπλα

ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγα, στραμμένα κι αὐτὰ πρὸς τὴν ἔξοδο

τῶν δασῶν μὲ τοὺς λύκους· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε ἔμποροι

ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγοι σε ἀπόκεντρα

σημεῖα τῆς γῆς ὅπου ἀκόμη δὲν ἔγιναν ἁμαξωτοὶ δρόμοι.

Τὸ ἐλπίζει ὁ Θεὸς

πὼς τουλάχιστο μὲς στοὺς λυγμοὺς τῶν ποιητῶν

δὲν θὰ πάψει νὰ ὑπάρχει ποτὲς ὁ παράδεισος.                  ( Ν.Βρεττάκος)

* ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ !!!! *

Α ρώματα πλημμύρισαν όλο τους το είναι.

Π ουλιά πέταξαν και φώλιασαν στα βάθη της καρδιάς

Ο λοκληρώνοντας τον κύκλο της πορείας τους.

Δ ραπέτες της κουρασμένης τους ζωής

Ρ ίγησαν στο ξάφνιασμα της μέρας.

Ά δραξαν τη στιγμή που πρόβαλλε μπροστά τους

Σ ιωπώντας μην τύχει και χαθεί το όνειρο….

Η  ώρα της λύτρωσης έστεκε καρτερικά σιμά τους.

Σ ταγόνες βροχής ύγραναν τα διψασμένα  χείλη,

Τ ραγούδι κάνοντας κάθε τους λέξη,

Ο λοκληρώνοντας κάθε κρυφή τους σκέψη.

Ο υράνιοι λειμώνες έγιναν οι στιγμές,

Ν ιώθοντας κάθε πέταγμα των απροσδόκητων         περαστικών.

Έ νιωσαν τους χτύπους της καρδιάς

Ί διοι πασχίζοντας να μείνουν παντοτινά.

Ρ ισκάροντας για μια ακόμη φορά,

Ό νειρα κάνουν ξεχωριστά !!

                                       

 (Μ.Α. Μάης 2010)