Άνδρος

Γεύση 
από αλμυρά φιλιά ερώτων απίκραντων
που δεν αξιώθηκαν τη σκληρή τιμωρία του γήρατος
που αναλήφθηκαν κάποιο δείλι αναβλύζοντας μύρο νοσταλγικό και στοιχειώνουν τις νύχτες με το σφρίγος τους
Γεφύρια
ακρωτηριασμένα
που αναζητούν το άλλο τους μισό τις νύχτες με πανσέληνο
που στη σκιά τους σμίγουν τα ειπωμένα με τ’ ανείπωτα
που η ψυχή χάνεται μες στο σώμα και το σώμα εξαϋλώνεται
Δάκρυα
που στεγνώνουν στις ξερολιθιές
θυμίαμα από ρίγανη και θυμάρι
Ευλογημένα όνειρα
τόπος συνάντησης με αγαπημένους νεκρούς
νοτισμένα ακροδάχτυλα, αγγίγματα άυλα στου πρωινού τ’ αγιάζι
Βυθός διαυγής, διάφανος
βουτάς να πιάσεις αστερίες και καμακώνεις την ψυχή σου
Κυπαρίσσια στιβαρά, οξύκορφα
Άγγελοι που δέονται παιδιών αθώων δεήσεις
Ομίχλη
πλεγμένη από χέρια νεράιδων απόκοσμα
Αέρας σιωπή…
                          30 Ιουλίου 2015
                         Ελευθερία Καλούδη

Ώρες νοσταλγικές....

Το μεσημέρι κυλάει αργά, ήρεμα, νοσταλγικά. Οι ώρες που καλείσαι να "ταξιδέψεις" προκειμένου να ξεκλέψεις χρόνο για χαλάρωση, είναι εκείνες που σε φέρνουν στο μακρινό παρελθόν. Αναπολείς τα παιδικά χρόνια, τις μαμαδίστικες φωνές για λίγη μεσημεριάτικη ησυχία. Το κρυφτό πίσω απ' τους καναπέδες για να γλιτώσεις απ' το κυνηγητό της μαμάς. Και πόσα ακόμη που σε κάνουν να χαμογελάς, να κλείνεις τα μάτια και να ξαναβρίσκεσαι σ' εκείνον το μαγικό χώρο και χρόνο, που όλα ήταν ονειρικά πλασμένα, που αγνάντευες στο μέλλον και οι υποσχέσεις μιας όμορφης ζωής, σου έκλειναν με νόημα το μάτι. Και τώρα; Αναρωτιέσαι τι έγιναν, πού πήγαν όλες εκείνες οι υποσχέσεις; Αλλάζεις πλευρό, ανοίγεις τα μάτια, κοιτάζεις το παρόν, χαμογελάς κι ελπίζεις στο "θαύμα". Το μεσημέρι είναι ακόμη εδώ, ο ύπνος καραδοκεί, άρα.....γιατί όχι; Μαζί και τα ΟΝΕΙΡΑ που κάναμε παιδιά !! (Μ.Α.)

Αρνούμαι....

Αρνούμαι να με τρομοκρατούν! 

Ζω σε μια χώρα που "υποτίθεται" η δημοκρατία μου επιτρέπει να ακούω, να σκέφτομαι, να μιλώ, να αποφασίζω,  ΕΛΕΎΘΕΡΑ!!

Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα έφτανε η στιγμή που θα κλινόμουν να αποφασίσω "ελεύθερα" για την πορεία του μέλλοντός μου και κάποιοι θα το καθιστούσαν αδύνατον. Η τρομοκρατία που υφίσταμαι κι εγώ όπως κι όλοι οι πολίτες της χώρας αυτής, είναι απίστευτη. Βομβαρδιζόμαστε από απειλές του τι θα συμβεί εάν υπερτερήσει το ΌΧΙ, ξεχνώντας πως 75 χρόνια τώρα γιορτάζουμε πανηγυρικά την λέξη αυτή και τις συνέπειές της. Και ναι, ομολογώ πως υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκα πως ίσως θα ήταν λάθος μια τέτοια επιλογή, μα μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, πείθομαι όλο και περισσότερο πως δεν υπάρχει άλλη λύση απ' αυτήν της άρνησης σε όσους μεθοδικά και μεθοδευμένα μας οδήγησαν στην κατάσταση αυτή. Είναι αστείο περισσότερο και όχι φόβος αυτό που συμβαίνει όλο το 24ωρο στα ΜΜΕ.

ΑΡΝΟΎΜΑΙ να με τρομοκρατούν. Μπορώ να τρομάξω εάν θέλω μόνη τον εαυτό μου, αλλά ΔΕΝ θα το κάνω. 

"Του το χρωστάω αυτού του κόσμου..." (Μ.Α.)