Το μεσημέρι κυλάει αργά, ήρεμα, νοσταλγικά. Οι ώρες που καλείσαι να "ταξιδέψεις" προκειμένου να ξεκλέψεις χρόνο για χαλάρωση, είναι εκείνες που σε φέρνουν στο μακρινό παρελθόν. Αναπολείς τα παιδικά χρόνια, τις μαμαδίστικες φωνές για λίγη μεσημεριάτικη ησυχία. Το κρυφτό πίσω απ' τους καναπέδες για να γλιτώσεις απ' το κυνηγητό της μαμάς. Και πόσα ακόμη που σε κάνουν να χαμογελάς, να κλείνεις τα μάτια και να ξαναβρίσκεσαι σ' εκείνον το μαγικό χώρο και χρόνο, που όλα ήταν ονειρικά πλασμένα, που αγνάντευες στο μέλλον και οι υποσχέσεις μιας όμορφης ζωής, σου έκλειναν με νόημα το μάτι. Και τώρα; Αναρωτιέσαι τι έγιναν, πού πήγαν όλες εκείνες οι υποσχέσεις; Αλλάζεις πλευρό, ανοίγεις τα μάτια, κοιτάζεις το παρόν, χαμογελάς κι ελπίζεις στο "θαύμα". Το μεσημέρι είναι ακόμη εδώ, ο ύπνος καραδοκεί, άρα.....γιατί όχι; Μαζί και τα ΟΝΕΙΡΑ που κάναμε παιδιά !! (Μ.Α.)
Η αίσθηση της νοσταλγίας των παιδικών χρόνων είναι πραγματικά κάτι μοναδικό. Μοναδικό για τον καθέναν μας. Πόσα να γράψεις και τι να πρωτοθυμηθείς. Η ζωή περνά τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να "πιάσεις" τη στιγμή. Αλλά μια "στάση" που και που πρέπει να κάνεις. Ίσως αν δεις τον εαυτό σου παιδί και τον συγκρίνεις με αυτό που έγινες να τρομάξεις. Ίσως και όχι. Ίσως και να πάρεις θάρρος. Ίσως και να συντελεστεί ένα θαύμα. Στον ύπνο; σίγουρα. Στον ξύπνιο; Μακάρι.
ΑπάντησηΔιαγραφήυ.γ.: Αν η αρθογράφος έχει κάποιο μυστικό για το θαύμα την παρακαλούμε να μας το φανερώσει! Ειδικά αν έχει συντελεστεί (το θαύμα).
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΌλη μας η ζωή είναι ένα μικρό θαύμα. Κάθε της στιγμή μοναδική και κάθε μας ανάσα ο δρόμος για την επόμενη στάση σε κάποιο φωτεινό ή σκοτεινό σημείο της δικής μας διαδρομής. Τα θαύματα συντελούνται καθημερινά ενόσω προχωράμε, σταματάμε, συναντάμε γνωστούς και άγνωστους, μοιραζόμαστε τις ανησυχίες μας, τις σκέψεις μας, τα αισθήματα μα και συναισθήματά μας. Σ' ευχαριστώ για την κατάθεση των δικών σου σκέψεων.
Διαγραφή