Ταξίδι στο άγνωστο

Ιδέες και σκέψεις ριγμένες στο χαρτί... Κανείς δεν πρόκειται να τις πειράξει. Θα μείνουν εκεί να αχνοφαίνονται στο πέρασμα των χρόνων. Τις γράφεις στην άμμο και παρασύρονται απ' το πελαγίσιο κύμα και σβήνουν πριν ακόμα χαραχτούν στο νου και στην ψυχή σου. Μα σαν διαλέξεις ν' αφήσεις τα ίχνη τους στη δίνη των νερών της θάλασσας, έχεις την τύχη να ταξιδέψουν μακριά, πολύ μακριά, ν' αφήσουν πίσω την ελπίδα του άγνωστου προορισμού και της πραγμάτωσής τους. Ταξίδι στο άγνωστο ο κόσμος της σκέψης...!!! (Μ.Α.)

Ποια θάλασσα....?

Ποια θάλασσα; Ποια θα μας ταξιδέψει τώρα; Παντού μια θάλασσα μας περιμένει. Χαράζουμε τη ρότα μας και ξανοιγόμαστε σ'αυτήν ψάχνοντας ό,τι δεν ζήσαμε, ό,τι δεν είδαμε, ό,τι δεν γευτήκαμε, ό,τι μας "χρωστάει" ακόμα η ζωή !!! 

Καλημέρα στα πελάγη, στις θάλασσες και στους ωκεανούς μας !! (Μ.Α.)

Μην κοιτάζεις πίσω !

Είναι λάθος να κοιτάζεις πίσω... Κοίτα τον ήλιο πώς ανεβαίνει ψηλά! Κανένα σύννεφο δεν τον σταματά. Ίσα που κρύβεται για να "ξαποστάσει" ή για να μας δώσει την ευκαιρία να κοιτάξουμε ψηλά χωρίς να κινδυνεύσουμε να καούμε. Πάντα υπάρχει μια ευκαιρία για όλους, αρκεί να μη χάσεις τη στιγμή και προσπεράσει.                                       (Μ.Α.)

Βήματα...σκιές....ανάσες....!!!

Βήματα απαλά στη βρεγμένη άμμο 

αφήνουν πίσω τους  ίχνη ανεξίτηλα.

Σκιές ριγμένες άτακτα στο πέρασμα μιας αέρινης σιωπής. 

Ιπτάμενοι ταξιδιώτες σφραγίζουν χαραμάδες του ανέμου. Φτερουγίζουν για το ταξίδι στο άγνωστο.

Κοιτάζω πίσω μου και μόλις αχνοφαίνονται οι σκέψεις που δραπέτευσαν ενώ η μέρα έδινε τη μάχη της στο καινούριο ξεκίνημα. 

Ανέφελος και σήμερα ο ορίζοντας. 

Ακούω τον φλοίσβο και νιώθω το άγγιγμα στις άκρες των δαχτύλων μου. 

Ανασαίνω βαθιά και τ' αρώματα του πελάγους κατακλύζουν όλο μου το είναι.

Ακροπατώντας συνεχίζω το δρόμο μου με προσοχή μην τύχει και ξυπνήσουν σκιές του παρελθόντος.       
                                                                                     (Μ.Α.)

Άνδρος

Γεύση 
από αλμυρά φιλιά ερώτων απίκραντων
που δεν αξιώθηκαν τη σκληρή τιμωρία του γήρατος
που αναλήφθηκαν κάποιο δείλι αναβλύζοντας μύρο νοσταλγικό και στοιχειώνουν τις νύχτες με το σφρίγος τους
Γεφύρια
ακρωτηριασμένα
που αναζητούν το άλλο τους μισό τις νύχτες με πανσέληνο
που στη σκιά τους σμίγουν τα ειπωμένα με τ’ ανείπωτα
που η ψυχή χάνεται μες στο σώμα και το σώμα εξαϋλώνεται
Δάκρυα
που στεγνώνουν στις ξερολιθιές
θυμίαμα από ρίγανη και θυμάρι
Ευλογημένα όνειρα
τόπος συνάντησης με αγαπημένους νεκρούς
νοτισμένα ακροδάχτυλα, αγγίγματα άυλα στου πρωινού τ’ αγιάζι
Βυθός διαυγής, διάφανος
βουτάς να πιάσεις αστερίες και καμακώνεις την ψυχή σου
Κυπαρίσσια στιβαρά, οξύκορφα
Άγγελοι που δέονται παιδιών αθώων δεήσεις
Ομίχλη
πλεγμένη από χέρια νεράιδων απόκοσμα
Αέρας σιωπή…
                          30 Ιουλίου 2015
                         Ελευθερία Καλούδη

Ώρες νοσταλγικές....

Το μεσημέρι κυλάει αργά, ήρεμα, νοσταλγικά. Οι ώρες που καλείσαι να "ταξιδέψεις" προκειμένου να ξεκλέψεις χρόνο για χαλάρωση, είναι εκείνες που σε φέρνουν στο μακρινό παρελθόν. Αναπολείς τα παιδικά χρόνια, τις μαμαδίστικες φωνές για λίγη μεσημεριάτικη ησυχία. Το κρυφτό πίσω απ' τους καναπέδες για να γλιτώσεις απ' το κυνηγητό της μαμάς. Και πόσα ακόμη που σε κάνουν να χαμογελάς, να κλείνεις τα μάτια και να ξαναβρίσκεσαι σ' εκείνον το μαγικό χώρο και χρόνο, που όλα ήταν ονειρικά πλασμένα, που αγνάντευες στο μέλλον και οι υποσχέσεις μιας όμορφης ζωής, σου έκλειναν με νόημα το μάτι. Και τώρα; Αναρωτιέσαι τι έγιναν, πού πήγαν όλες εκείνες οι υποσχέσεις; Αλλάζεις πλευρό, ανοίγεις τα μάτια, κοιτάζεις το παρόν, χαμογελάς κι ελπίζεις στο "θαύμα". Το μεσημέρι είναι ακόμη εδώ, ο ύπνος καραδοκεί, άρα.....γιατί όχι; Μαζί και τα ΟΝΕΙΡΑ που κάναμε παιδιά !! (Μ.Α.)

Αρνούμαι....

Αρνούμαι να με τρομοκρατούν! 

Ζω σε μια χώρα που "υποτίθεται" η δημοκρατία μου επιτρέπει να ακούω, να σκέφτομαι, να μιλώ, να αποφασίζω,  ΕΛΕΎΘΕΡΑ!!

Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα έφτανε η στιγμή που θα κλινόμουν να αποφασίσω "ελεύθερα" για την πορεία του μέλλοντός μου και κάποιοι θα το καθιστούσαν αδύνατον. Η τρομοκρατία που υφίσταμαι κι εγώ όπως κι όλοι οι πολίτες της χώρας αυτής, είναι απίστευτη. Βομβαρδιζόμαστε από απειλές του τι θα συμβεί εάν υπερτερήσει το ΌΧΙ, ξεχνώντας πως 75 χρόνια τώρα γιορτάζουμε πανηγυρικά την λέξη αυτή και τις συνέπειές της. Και ναι, ομολογώ πως υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκα πως ίσως θα ήταν λάθος μια τέτοια επιλογή, μα μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, πείθομαι όλο και περισσότερο πως δεν υπάρχει άλλη λύση απ' αυτήν της άρνησης σε όσους μεθοδικά και μεθοδευμένα μας οδήγησαν στην κατάσταση αυτή. Είναι αστείο περισσότερο και όχι φόβος αυτό που συμβαίνει όλο το 24ωρο στα ΜΜΕ.

ΑΡΝΟΎΜΑΙ να με τρομοκρατούν. Μπορώ να τρομάξω εάν θέλω μόνη τον εαυτό μου, αλλά ΔΕΝ θα το κάνω. 

"Του το χρωστάω αυτού του κόσμου..." (Μ.Α.)  

Ένας παράξενος ήχος...

Ο ήλιος είχε αρχίσει  την καθοδική του πορεία. Έγερνε δειλά δειλά προς τη δύση, όταν ξαφνικά ακούστηκε εκείνος  ο παράξενος ήχος. Ένας απροσδόκητος αλλά και απροσδιόριστος συνάμα. Έμοιαζε σαν από καρδιογάφο, σαν κάποιος να είχε εγκαταστήσει κάπου εκεί κοντά έναν και πειραματιζόταν μαζί του. Σηκώθηκε δειλά από την καρέκλα που ώρες τώρα βούλιαζε σ' αυτήν και κατευθύνθηκε προς την "πηγή" του ήχου. Το βλέμμα της αναζήτησε την αιτία της διάσπασής της από το καθημερινό βόλεμα και... με έκπληξη συνειδητοποίησε πως τίποτε ξεχωριστό δεν υπήρχε ώστε να διαταράξει τη ρουτίνα της. Και όμως ο ήχος ακουγόταν ακόμη. Ήταν εκεί δίπλα, κοντά, πολύ κοντά. Τον άκουγε, τον ένιωθε...  Η μοναδική ύπαρξη ήταν αυτή του μικρού κοριτσιού που πάσχιζε να μαζέψει τις δυνάμεις του, για να δώσει τη λύση που του ζητήθηκε. Τη λύση του "προβλήματος". Καθημερινά βαλόμαστε από πλήθος  μικρών ή μεγάλων, αλλά αυτό ήταν το ΜΕΓΑ, το ΤΕΡΑΣΤΙΟ, που ενώ στα μάτια και τ' αυτιά του καθενός φαινόταν σαν ένα απλό πρόβλημα, στα δικά της φάνταζε τεράστιο. Κι εκείνη έπρεπε να το φτάσει στο τέρμα. Να του δώσει την περιβόητη λύση... Μα ναι,βέβαια, αυτή ήταν όχι μόνο η "υπεύθυνη" της λύσης του, αλλά και η πηγή του ήχου. Η καρδιά της, αυτή ήταν που είχε αναστατώσει την ησυχία, την ηρεμία. Πόσο δυνατά χτυπούσε, πόσο πολύ πονούσε! Οι σκέψεις της πουλιά μπερδεμένα ανάμεσα στα μαλλιά της. Τιτίβιζαν, πετούσαν δεξιά κι αριστερά, γίνονταν ένα με την ανάσα της και πάλευαν να της ξεφύγουν. Κι αυτή έδινε μάχη μαζί τους, γιατί ήξερε πως όσο δύσκολο κι αν ήταν, έπρεπε να τις αντιμετωπίσει και να τις οδηγήσει στην άκρη του τούνελ. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, αναμετρήθηκε και πάλι με τις δυνάμεις που είχαν ήδη αρχίσει να την εγκαταλείπουν και έκανε τη μεγάλη βουτιά. Ναι, μπορούσε να την κάνει, μπορούσε να αναμετρηθεί και να βγει και πάλι νικητής. Ήταν πια έτοιμη. Η σκέψη είχε ωριμάσει και περίμενε την ελευθερία της. Τράβηξε την κλωστή που την κρατούσε δέσμια κι ευθύς πέταξε μακριά...!!!     (Μ.Α.)   

Επιστροφή στο παρελθόν;

Επιστροφή στο παρελθόν; Πορεία προς το χθες; Όποιον δρόμο κι αν διαλέξεις, λάθος θα είναι. Ο γυρισμός σε περασμένα μονοπάτια δεν θα σε οδηγήσει στη χαρά. Ό,τι φεύγει, πίσω δεν γυρνά και ό,τι ξεχάστηκε δεν πρόκειται να ξαναγεννηθεί. Και όμως, είναι φορές που κάποιο γεγονός σε γυρνάει σε περασμένες στιγμές κι ενώ φαντάζεσαι πως θα σε γεμίσουν ευτυχία, διαπιστώνεις πως μόνον πόνο μπορούν να σου χαρίσουν. Αναρωτιέσαι τότε: Μήπως και στο χθες οι στιγμές αυτές ήταν ένα λάθος ή ένα ψέμα; Απάντηση δεν πρόκειται να πάρεις, γιατί ήδη έχουν βουλιάξει στο πηγάδι της λήθης.  (Μ.Α.)  

https://youtu.be/Pc9U0MTLMqA 

"Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά;"

"Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά;

Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.

Και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά..."

Όλοι μας πασχίζαμε να μεγαλώσουμε. Νομίζαμε θ' αλλάζαμε τον κόσμο. Κάναμε όνειρα για ατέλειωτα ταξίδια. Και ήρθε η ώρα που καταφέραμε και μεγαλώσαμε. Και... αλλάξαμε, μα όχι τον κόσμο. Αλλάξαμε τη σκέψη μας, αλλάξαμε τον τρόπο μας, αλλάξαμε τα βλέμματά μας. Και χάθηκε το μαγικό και σβήστηκε το όνειρο. Μα έμεινε ακόμα το παιδί, που ψάχνει κάπου να πιαστεί, να κρατηθεί, μες στη ζωή το όνειρο να ζήσει. (Μ.Α.)   

Ξεχασμένες ώρες...

Οιξεχασμένες μας ώρες στο συρτάρι της λήθης, κρύβουν επιθυμίες που αντιστάθηκαν στην εκπλήρωση των πιο τολμηρών σχεδίων, των πιο ριψοκίνδυνων κινήσεων. Κλειδωμένες καλά, το κλειδί χαμένο και το όνειρο ναυαγισμένο. (Μ.Α.)

Ζωντανεύοντας ....νότες !!!!

Γίνομαι νότα και γλιστρώ στο πεντάγραμμο της μέρας, για να δώσω ρυθμό σε όποιες "άχαρες κι άπνοες" στιγμές της. Περπατώ στις αράδες του και πηδώ από το "λα" στο "σι", ζωντανεύοντας τη λά(μψη) της σι(ωπής). Ανοίγω διάπλατα τα χέρια μου, για να αγγίξω το "φα" και να ξυπνήσω τη φα(ντασία) του νου. Κι έτσι η μέρα μου κυλά "σόλ"ο-της τη μεγαλείο !!!! (Μ.Α.)

"Πάρε χρώμα απ' την καρδιά μας...."

Πόσες χειμωνιάτικες μέρες δεν ανοίξαμε τα μάτια μας και είδαμε έναν σκοτεινό ουρανό; Πόσες χειμωνιάτικες ώρες δεν στρέψαμε τα βλέμματά μας προς τον ορίζοντα και χάθηκαν στην γκρίζα του σκοτεινιά; Πόσες καθημερινές μας στιγμές δεν υψώσαμε τις σκέψεις μας βουτηγμένες στο ουράνιο τόξο της καρδιάς μας; Έτσι κατορθώσαμε να ομορφύνουμε τις ζωές μας. Δίνοντας χρώμα απ' το χρώμα μας σε ό,τι σκούρο και παγωμένο γύρω μας προσπάθησε να μας καθηλώσει. (Μ.Α)

"Κρύψου..."

Και καθώς πέφτει η νύχτα έρχεται η ώρα της αναζήτησης των χαμένων ονείρων. Κάθε γωνιά μπορεί να αποτελέσει κρυψώνα γι'αυτά. Η πιο συνηθισμένη; Μια ματιά κάτω απ'το μαξιλάρι και.... το κρυφό γίνεται φανερό!!!! Καληνύχτα λοιπόν με όνειρα χρυσά !!!!! (Μ.Α.)

Μια ζωγραφιά !!

Ζωγράφισα έναν ήλιο και τον άφησα να ταξιδέψει ψηλά στο στερέωμα. Εκεί που κανείς δεν μπορεί να τον φτάσει ούτε με μάτια ούτε με χέρια. Μόνο να αγκαλιάσει μπορεί κάθε μας σκέψη, κάθε γωνιά του κορμιού μας, για να την ζεστάνει τις κρύες ώρες της ημέρας!!!!                                 (Μ.Α.)

"Πάρε χρώμα...."

Ξημέρωσε και πάλι μια μέρα δακρύζει όχι... γιατί άφησε τη νύχτα πίσω της, μα για το άδικο της διχρωμίας. Πόσο ίδια, πόσο όμορφα φαίνονταν όλα μες στο σκοτάδι!! Τώρα και πάλι η σύγκριση αρχίζει. Ποιος θα επικρατήσει; Ποιος θα επιβιώσει; Μα ασφαλώς όποιος μαζέψει στη χούφτα του τα περισσότερα χρώματα. Καιρός λοιπόν για "δουλειά". (M.A.)

"Πάρε χρώμα απ’ τις πληγές σου, ντύσου κόκκινα...."

http://youtu.be/KpelJzMGG4M

Όλα μοιάζουν ίδια....

 

  Τι κι αν ο κόσμος που ονειρεύτηκα μού βγήκε σκάρτος. Γυρίζω σελίδα, αλλάζω ρότα, κάνω στροφή κι όλα μοιάζουν αλλιώτικα. Καλή και η ψευδαίσθηση του διαφορετικού !!!!
Καλημέρα σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα !!! (Μ.Α.) 

"Όλα μοιάζουν ίδια... όλα μένουν ίδια αν δεν τ'αγαπάς..."

http://youtu.be/rNzTioOdFTI