Θολό τοπίο, μαύρα σύννεφα.
Ο ήλιος που χάθηκε στο γκρίζο τ’
ουρανού,
αφήνει πίσω του σκιές σιωπηλές.
Το πέταγμα του μικρού γλάρου,
μια άσπρη πινελιά στη σκοτεινή
μέρα.
Φωνές από μακριά,
ξυπνούν αισθήσεις και προσδοκίες.
Ένα φύσημα του ανέμου,
πνοή κάθε γωνιάς βυθισμένης στο
λήθαργο του σκότους.
Το θρόισμα των φύλλων,
ανάσα στη βιαστική πεταλούδα που χάνεται,
μεθυσμένη
από το νέκταρ ενός μικρού κι ασήμαντου ανθού.
Κι η μέρα κυλάει αργά αλλά
σταθερά,
σαν το ποτάμι στην άκρη κάθε
κουρασμένου μυαλού.
24-5-2012
( Μ. Α. )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου