Η μελωδία απ' τον σταθμό του ραδιοφώνου πλημμύριζε το έρημο δωμάτιο. Οι νότες στροβιλίζονταν δίνοντας ζωή στον αέρα που κείτονταν μπροστά της άψυχος. Και να που, ξάφνου το αγαπημένο της τραγούδι άρχιζε να παίζει. "Το ακορντεόν" του Μάνου Λοϊζου, ήταν αυτό που ζωντάνεψε το παρελθόν. Το έφερε εδώ μπροστά στο άδειο δωμάτιο κι οι εικόνες άρχισαν να πέφτουν η μια πίσω απ' την άλλη, σαν σλάιτς στους τοίχους του δωματίου.
Παραμονή της 17ης του Νοέμβρη. Θα ήταν την χρονιά που έκλεινε τα δεκαεφτά. Από νωρίς στο σχολείο είχαν μαζευτεί μαζί με τ' άλλα παιδιά για τις τελευταίες λεπτομέρειες της γιορτής. Φέτος ήταν η σειρά της τάξης της να παρουσιάσει τη γιορτή αφιερωμένη στις μέρες εκείνες του Πολυτεχνείου που συγκλόνισαν την Ελλάδα του 1973.Γεμάτη συγκίνηση μα και αγωνία, κοίταζε το κείμενο που μόλις είχε τελειώσει. Ένα αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο, έτσι όπως το ένιωσε εκείνη, έτσι όπως μίλησε στην παιδική της ακόμα ψυχή.
Η αγωνία της μεγάλωσε όταν η φωνή του καθηγητή την επανέφερε στην πραγματικότητα. Ήταν η στιγμή που τα λόγια τα γραμμένα πάνω στο χαρτί θα έπαιρναν τον δρόμο για τα χέρια του. Η Δάφνη προσποιούμενη την άνετη, πλησίασε και του έδωσε το μουντζουρωμένο σημείωμα. Προς στιγμήν σκέφτηκε να προφασιστεί ότι τάχα δεν είχε γράψει τίποτα, αλλά ήταν πια αργά αφού ο κ. Γιάννης είχε κιόλας αρχίσει να απαγγέλει τους πρώτους στίχους. Και οποία έκπληξη !!!
Ο κύριός της με την τόσο μελωδική και εκφραστική φωνή ήταν που αναφώνησε: "Μπράβο Δάφνη, έκανες σπουδαία δουλειά. Ήρθε η ώρα να το απολαύσει και ο κόσμος."
Δεν πίστευε στ' αυτιά της. Η καρδιά της πήγαινε να σπάσει. Τα χέρια της έτρεμαν καθώς ο ιδρώτας σχημάτιζε μικρά ρυάκια στο πέρασμά του. Ήταν αλήθεια αυτό που άκουγε ή μήπως ονειρευόταν; Η επίμονη φωνή του καθηγητή την επανέφερε και πάλι στην τάξη. Χωρίς να χάσει καιρό έτρεξε να καθαρογράψει το δημιούργημά της. "Το πρώτο της παιδί." Έτσι το ένιωσε εκείνη την ώρα. Το παιδί που μόλις βγήκε απ' τα σπλάχνα της που τόσο καλά ήταν φυλαγμένο καιρό τώρα.
Γεμάτη υπερηφάνεια μα και ικανοποίηση, έτρεξε προς την σκάλα. Ανέβηκε γρήγορα προσέχοντας να μην πατήσει το ξεκολλημένο σκαλοπάτι. Η σκάλα έτριξε στο πέρασμά της. Στη στιγμή βρέθηκε στην αίθουσα του πρώτου ορόφου που φιλοξενούσε τα πράγματά της. Μπήκε μέσα λαχανιασμένη και κάθισε στη θέση της. Βάζοντας όση δύναμη είχε απομείνει, άρχισε να γράφει και πάλι. Ξαφνικά, έχοντας περάσει μερικά μόλις λεπτά, συνειδητοποίησε ότι αυτά που έγραφε δεν είχαν καμιά σχέση μ' αυτά που πριν λίγο είχε διαβάσει ο καθηγητής της. Σκέψεις έβγαιναν απ' το γεμάτο ιδέες μυαλό της, σκέψεις που το ιδρωμένο χέρι καλούνταν να αποτυπώσει πάνω στο χαρτί. Κι αυτή, χωρίς κανέναν πια δισταγμό πραγματοποιούσε τον πρώτο της πόθο.
Από τότε, συχνά πια, συντροφιά με το μολύβι της περνούσε ώρες ταξιδεύοντας σε κόσμους μακρινούς πέρα από κάθε φαντασία. Σε κόσμους που την περίμεναν να της δείξουν τι σημαίνει ζωή. Να την πιάσουν απ' το χέρι και να περπατήσουν μαζί στα μονοπάτια της χαράς και της ευτυχίας. Ήταν τόσο σίγουρη πια. Δεν την απασχολούσαν οι άλλοι ούτε κι η γνώμη τους. Μόνη της θα σεργιάνιζε στους δρόμους τους ανεξερεύνητους, θα έβρισκε τις απαντήσεις στα τόσα της ερωτήματα. Είχε πια αποκτήσει έναν μοναδικό και παντοτινό φίλο. Αυτός τουλάχιστον δεν θα την πρόδιδε ποτέ. Του είχε εμπιστοσύνη.
Μαζί πορεύτηκαν χρόνια πολλά. Και κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί, αφού εξακρίβωνε πως όλα ήταν στη θέση τους, έπιανε το μολύβι της κι άρχιζε τους νυκτερινούς περιπάτους. Μόλις όλοι είχαν πια ησυχάσει, σηκωνόταν, άναβε το μικρό της φακό που είχε κρυμμένο κάτω από το μαξιλάρι, και με γρήγορες κινήσεις άφηνε την ψυχή της να σεργιανίσει στις αράδες του τετραδίου της. Όταν το ταξίδι τελείωνε, αγκαλιά με το νέο της "μωρό", ταξίδευε στη χώρα του ΟΝΕΙΡΟΥ!!! (Μ.Α.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου