"Κοσμοχαλασιά..."

Μια ηλιαχτίδα ήρθε και στάθηκε στην πόρτα της καρδιάς μου.

Η βροχή σταμάτησε, αφού πρώτα ξέπλυνε τους δρόμους, τα δέντρα και τις γωνιές όλου του κορμιού μου.

Το χώμα μύρισε, η φύση γέλασε κι όλα τα πλάσματά της πιάσαν τρελό χορό στο πανηγύρι της ζωής.

Ένα σπουργίτι  έπιασε κουβέντα με το μικρό κυκλάμινο, που προμαγμένο από τη βροχή και το χαλάζι, πρόβαλε το μικρό του κεφάλι μέσ' από τη σχισμάδα του απόκρημνου βράχου. 

Οι γλάροι, φτερούγισαν κράζοντας και χάθηκαν στο άνοιγμα της σπηλιάς που καρτερικά πρόσμενε τη στιγμή που κάποιος θα χανόταν στην αγκαλιά της.

Η θάλασσα έγειρε αποκαμωμένη στους γιαλούς τους δαρμένους από τη θαλασσοταραχή της προηγούμενης νύχτας. Και τώρα ακούς μόνο τον φλοίσβο των κυμάτων, το κελάηδημα των πουλιών, το τραγούδι των λουλουδιών. Πιασμένα χέρι με χέρι γυρίζουν απ' άκρη σ' άκρη και καρτερούντην ώρα της συνάντησης με το άπιαστο όνειρο του γυρισμού.

Του γυρισμού στον επίγειο παράδεισο των χαμένων ονείρων. Ονείρων που έγιναν προσδοκία μέσα στον παφλασμό των κυμάτων, της αντάρας, της κοσμοχαλασιάς. (Μ.Α.)