♥ Ήταν η φωνή του που με ξύπνησε; Ήταν το αίσθημα της παρουσίας των
τελευταίων ημερών; Συνονθύλευμα όλων, η νοσταλγία των χρόνων που πέρασαν
μακριά. Χρόνια χωρίς αγκαλιά, στιγμές χωρίς χαμόγελο. Και….. τώρα το
οριστικό μακρινό ταξίδι. Ταξίδι χωρίς γυρισμό, στα πέλαγα που όργωνε
χρόνια πριν, στους ωκεανούς που διέσχιζε στερώντας και στερούμενος κάθε
καθημερινή μικροχαρά. Και όμως κάπου εκεί ψηλά θα βλέπει «όλα αυτά που
μόνη μου μπόρεσα », θα δακρύζει, γιατί…….. « δεν τον γνώρισα », θα
βλέπει την « αγκαλιά που άνοιξα »….. και δεν θα « φοβάται » !!!!! ♥ ♥ ( Μ. Α. )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου