"Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΒΥΣΣΙΝΟΚΗΠΟΣ"

«Βυσσινόκηπος»… ο κήπος της καρδιάς μου. Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, όλα τα άτομα που είναι γύρω μου στην σκέψη μου μα και στην καρδιά μου.  Οι άνθρωποι που απλόχερα γεμίζουν τις στιγμές της ζωής μου με χρώματα κι αρώματα. «Τα δέντρα» που μου χαρίζουν οξυγόνο, που στη σκιά τους βρίσκω καταφύγιο, που στις δύσκολες μέρες μου κουρνιάζω στη ρίζα τους για να ξαποστάσω. Κάθε φορά που ένα άτομο χάνεται ή απομακρύνεται από κοντά μου, είναι σαν ένα δέντρο από τον βυσσινόκηπό μου να κόβεται άθελα μου, χωρίς την συγκατάβασή μου… Όταν συμβαίνει αυτό, ένα κομμάτι του εαυτού μου εξαφανίζεται τόσο απότομα και νιώθω τα πάντα να μαυρίζουν για λίγα λεπτά… Ο αέρας λιγοστεύει, η ανάσα μου κόβεται, η ζωή μου μοιράζεται στα δυο.  Ο δικός μου βυσσινόκηπος είναι όλη μου η ζωή, η καθημερινότητά μου, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου !!!!!! 

                       (Ράνια Τρυπιδάκη)