Πρωινό άστρο της αυγής, ήρθε και στάθηκε στο παράθυρό μου !
Και χάραξε η μέρα και πρόβαλλε ο ήλιος
και στέγνωσε τη βροχή που πότισε τη διψασμένη μου ψυχή.
Οι αχτίνες του, χάιδεψαν απαλά το νυχτολούλουδο που…
αποχαιρέτησε τη νύχτα, για να δώσει τη σκυτάλη του στο φως της μέρας.
Φίλησαν τρυφερά τα τιτιβίσματα των περαστικών ταξιδιωτών,
που σεργιάνιζαν στον καθάριο ουρανό.
Κοίταξαν με τη ζεστή τους ματιά, στο βάθος της ψυχής,
που χρόνια τώρα κούρνιαζε παγωμένη.
Και τη ζέσταναν και την ξύπνησαν από τη χρόνια νάρκη της.
Τώρα σηκώνεται, ανοίγει διάπλατα τα στήθη της
κι ένας βαρύς αναστεναγμός ξεπηδά.
Χρόνια τώρα φώλιαζε, περιμένοντας τη στιγμή που μια μελωδία
θα την έπαιρνε και θα την παράσυρε μακριά σε δάση,
σ’ ωκεανούς , σε πέλαγα και σε σταθμούς.
Και το ταξίδι της αρχίζει!
Γοργές κινήσεις την οδηγούν στο μέρος που μια αγάπη γεννιέται.
Εκεί που τα λόγια δε χωρούν. Τα μάτια σμίγουν, οι ανάσες ενώνονται
και ο βαρύς αναστεναγμός γίνεται τραγούδι.
Η σιωπή απλώνεται στο σκοτάδι
κι οι αναμνήσεις γίνονται ένα με το παρόν.
Ο χρόνος μηδενίζεται, οι ώρες σταματούν και τα λεπτά
χορεύοντας με τα δευτερόλεπτα,
κρατούν σταγόνες απ’ τον ιδρώτα που μόλις κυλάει.
Τα όνειρα πραγματοποιούνται,
Παντοτινή αγάπη, οδηγός για το μέλλον που περνάει
ανυπόμονα στη γωνία, ίσως, για να στερήσει
αυτά που χρόνια τώρα στερούσε η κάθε μέρα.
Κι αυτοί νικητές μέσα στο αύριο, αγγελιαφόροι μιας καινούριας μέρας
που… ξημέρωσε μέσα από το πρωινό τους άστρο !!!!!
το χθες γίνεται σήμερα, το σήμερα αύριο.
( Μ. Α )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου